https://www.envivlio.com/krk013148 

 

«Χαϊκού»

Ελένη Αναστασοπούλου

Εκδόσεις Θράκα

​

Τα χαϊκού αποτελούν τη μικρότερη μορφή ποίησης στον κόσμο. Έλκουν την καταγωγή τους από την Ιαπωνία, όπου εμφανίστηκαν τον 16ο αιώνα και αποτελούν μία παραδοσιακή ποιητική φόρμα, που διακρίνεται από τρεις στίχους, συνολικά 17 συλλαβών. Τα χαϊκού χρησιμοποιούνται για να συλλάβουν τη μοναδικότητα της στιγμής, διατηρώντας τη στο χρόνο, όπως συμβαίνει και στην τέχνη της φωτογραφίας, αναδεικνύοντας μέσα από τους σύντομους στίχους τους τη μαγευτική ομορφιά της Φύσης.

Στις μέρες μας, στην εποχή της φλυαρίας που διανύουμε, τα χαϊκού αποτελούν μία τολμηρή θα έλεγα ποιητική φόρμα για τους δημιουργούς κι αυτό γιατί χρειάζεται να συμπυκνώσουν τις σκέψεις τους μέσα σε τρεις στίχους, προσδίδοντας στο ποίημά τους τόσο την απαραίτητη εικονοποιία, όσο και το απαραίτητο εσωτερικό βάθος, που θα πυροδοτήσει τη σκέψη του εκάστοτε αναγνώστη.

Η πολυγραφότατη πεζογράφος, κυρίως παιδικών βιβλίων, Ελένη Αναστασοπούλου τολμά να αναμετρηθεί με την τέχνη των χαϊκού στο ποιητικό της ντεμπούτο, που κυκλοφορεί από τις λαρισαϊκές εκδόσεις ΘΡΑΚΑ, με τίτλο «ΧΑΪΚΟΥ». Πρόκειται για μία ποιητική συλλογή, που χωρά πραγματικά στην παλάμη σου, γεγονός ευχάριστο γιατί μπορείς να την κουβαλάς πάντα και παντού μαζί σου, γιατί η ποίηση άλλωστε βρίσκεται παντού και διαβάζεται παντού!

Προσωπικά, διάβασα την παρούσα ποιητική συλλογή με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετές φορές. Η επανάληψη νομίζω συνέβαλε καθοριστικά στην άντληση όλο και μεγαλύτερης απόλαυσης. Κάθε φορά που διψούσα για λίγη ομορφιά, για λίγη ποίηση άνοιγα το βιβλίο της κυρίας Αναστασοπούλου και οι γλαφυρές εικόνες τις οποίες χτίζει επιτυχώς με τους στίχους της, με κατέκλυζαν.

Η ποιητική συλλογή είναι διαιρεμένη σε τέσσερις ενότητες, όσες φυσικά και οι εποχές του χρόνου. Η ποιήτρια ακολουθεί τον κύκλο ζωής της Φύσης, τον οποίο και μας παρουσιάζει μέσα από τα χαϊκού της. Η ελπίδα της γέννησης που κουβαλά η Άνοιξη, η γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας το Καλοκαίρι, η επικείμενη φθορά του Χρόνου που έρχεται κάθε Φθινόπωρο, το αναπόδραστο του θανάτου, που σηματοδοτεί η εμφάνιση του Χειμώνα περνούν μέσα από τα χαϊκού της ποιήτριας, τα οποία δημιουργούν μία αλυσιδωτή πορεία, συνυφαίνοντας έναν τέλειο κύκλο, αυτό της Ζωής!

Η κυρία Αναστασοπούλου διαχειρίζεται έξυπνα τους συμβολισμούς που της παρέχει απλόχερα η Φύση και ο κύκλος ζωή που ακολουθεί για να σπείρει σκέψεις και να προβληματίσει. Συγκεκριμένα, τα χαϊκού της ποιήτριας διέπονται άλλοτε από αφοπλιστική ειλικρίνεια με την αλήθεια που βρίσκεται πίσω από τους στίχους της, να είναι ξάστερη και εξαιρετικά επώδυνη, και άλλοτε από την απαραίτητη ελλειπτικότητα που χρειάζονται οι στίχοι, για να γίνουν αινιγματικοί και να γεννήσουν την ανάγκη στον αναγνώστη να βουτήξει μέσα στις εικόνες που συνθέτει η ποιήτρια, αναζητώντας πίσω από τις λέξεις της, τα νοήματα που κρύβονται.

Διαβάζοντας, λοιπόν, τα χαϊκού της κυρίας Αναστασοπούλου θεωρώ πως εκείνα που διέπονται από την άκρατη εξομολογητική διάθεση των παθιασμένων εραστών, των απελπισμένα ερωτευμένων, εκεινά τα χαϊκού που διατρέχονται από μία ανεπιτήδευτη ρομαντική διάθεση, είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση και έχουν την πιο επιβλητική παρουσία στις σελίδες της συλλογής. Για αυτό θα ήθελα να κλείσω παραθέτοντας μερικά από αυτά.  

Πώς να αντέξω 
Χωρίς εσένα φως μου  
Τόση άνοιξη     

Το πεφταστέρι
Θα λέει θα σε αγαπώ   
Μέχρι να σβήσω          

Είσαι η βροχή  
Στο χώμα το σπαρμένο 
Είμαι ο σπόρος 

Μία νιφάδα     
Στα ματόκλαδα σου, να!           
Εκεί ας λιώσω

 

Τα χαϊκού αποτελούν τη μικρότερη μορφή ποίησης στον κόσμο. Έλκουν την καταγωγή τους από την Ιαπωνία, όπου εμφανίστηκαν τον 16ο αιώνα και αποτελούν μία παραδοσιακή ποιητική φόρμα, που διακρίνεται από τρεις στίχους, συνολικά 17 συλλαβών. Τα χαϊκού χρησιμοποιούνται για να συλλάβουν τη μοναδικότητα της στιγμής, διατηρώντας τη στο χρόνο, όπως συμβαίνει και στην τέχνη της φωτογραφίας, αναδεικνύοντας μέσα από τους σύντομους στίχους τους τη μαγευτική ομορφιά της Φύσης.

Στις μέρες μας, στην εποχή της φλυαρίας που διανύουμε, τα χαϊκού αποτελούν μία τολμηρή θα έλεγα ποιητική φόρμα για τους δημιουργούς κι αυτό γιατί χρειάζεται να συμπυκνώσουν τις σκέψεις τους μέσα σε τρεις στίχους, προσδίδοντας στο ποίημά τους τόσο την απαραίτητη εικονοποιία, όσο και το απαραίτητο εσωτερικό βάθος, που θα πυροδοτήσει τη σκέψη του εκάστοτε αναγνώστη.

Η πολυγραφότατη πεζογράφος, κυρίως παιδικών βιβλίων, Ελένη Αναστασοπούλου τολμά να αναμετρηθεί με την τέχνη των χαϊκού στο ποιητικό της ντεμπούτο, που κυκλοφορεί από τις λαρισαϊκές εκδόσεις ΘΡΑΚΑ, με τίτλο «ΧΑΪΚΟΥ». Πρόκειται για μία ποιητική συλλογή, που χωρά πραγματικά στην παλάμη σου, γεγονός ευχάριστο γιατί μπορείς να την κουβαλάς πάντα και παντού μαζί σου, γιατί η ποίηση άλλωστε βρίσκεται παντού και διαβάζεται παντού!

Προσωπικά, διάβασα την παρούσα ποιητική συλλογή με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και αρκετές φορές. Η επανάληψη νομίζω συνέβαλε καθοριστικά στην άντληση όλο και μεγαλύτερης απόλαυσης. Κάθε φορά που διψούσα για λίγη ομορφιά, για λίγη ποίηση άνοιγα το βιβλίο της κυρίας Αναστασοπούλου και οι γλαφυρές εικόνες τις οποίες χτίζει επιτυχώς με τους στίχους της, με κατέκλυζαν.

Η ποιητική συλλογή είναι διαιρεμένη σε τέσσερις ενότητες, όσες φυσικά και οι εποχές του χρόνου. Η ποιήτρια ακολουθεί τον κύκλο ζωής της Φύσης, τον οποίο και μας παρουσιάζει μέσα από τα χαϊκού της. Η ελπίδα της γέννησης που κουβαλά η Άνοιξη, η γαλήνη της ακύμαντης θάλασσας το Καλοκαίρι, η επικείμενη φθορά του Χρόνου που έρχεται κάθε Φθινόπωρο, το αναπόδραστο του θανάτου, που σηματοδοτεί η εμφάνιση του Χειμώνα περνούν μέσα από τα χαϊκού της ποιήτριας, τα οποία δημιουργούν μία αλυσιδωτή πορεία, συνυφαίνοντας έναν τέλειο κύκλο, αυτό της Ζωής!

Η κυρία Αναστασοπούλου διαχειρίζεται έξυπνα τους συμβολισμούς που της παρέχει απλόχερα η Φύση και ο κύκλος ζωή που ακολουθεί για να σπείρει σκέψεις και να προβληματίσει. Συγκεκριμένα, τα χαϊκού της ποιήτριας διέπονται άλλοτε από αφοπλιστική ειλικρίνεια με την αλήθεια που βρίσκεται πίσω από τους στίχους της, να είναι ξάστερη και εξαιρετικά επώδυνη, και άλλοτε από την απαραίτητη ελλειπτικότητα που χρειάζονται οι στίχοι, για να γίνουν αινιγματικοί και να γεννήσουν την ανάγκη στον αναγνώστη να βουτήξει μέσα στις εικόνες που συνθέτει η ποιήτρια, αναζητώντας πίσω από τις λέξεις της, τα νοήματα που κρύβονται.

Διαβάζοντας, λοιπόν, τα χαϊκού της κυρίας Αναστασοπούλου θεωρώ πως εκείνα που διέπονται από την άκρατη εξομολογητική διάθεση των παθιασμένων εραστών, των απελπισμένα ερωτευμένων, εκεινά τα χαϊκού που διατρέχονται από μία ανεπιτήδευτη ρομαντική διάθεση, είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση και έχουν την πιο επιβλητική παρουσία στις σελίδες της συλλογής. Για αυτό θα ήθελα να κλείσω παραθέτοντας μερικά από αυτά.  

Πώς να αντέξω 
Χωρίς εσένα φως μου  
Τόση άνοιξη     

Το πεφταστέρι
Θα λέει θα σε αγαπώ   
Μέχρι να σβήσω          

Είσαι η βροχή  
Στο χώμα το σπαρμένο 
Είμαι ο σπόρος 

Μία νιφάδα     
Στα ματόκλαδα σου, να!           
Εκεί ας λιώσω