Ισημερία -Equinozio

Όταν ο Ήλιος ήταν  ακριβώς στο σημείο της Φθινοπωρινής Ισημερίας του ισημερινού κύκλου, διάλεξε η θεά Δήμητρα την έναρξη των μεγάλων απόκρυφων γιορτών της. Είναι οι μέρες που η κόρη της, η Περσεφόνη, φεύγει από τον πάνω κόσμο για τον κάτω.

Ισα φως, ίσα σκοτάδι

Ενός λεπτού φως κλέβει η μέρα απ τη νυχτα

μικραίνει

τ’ ονειρο μεγαλώνει

 η απελπισία

Όμως εγώ σε θέλω

 ισα στο σκοτάδι ισα και στο φως

Γι αυτό θα μεσουρανείς

αενάως  

για μια στιγμή

Μετά,

θα κλέβεις πότε απ’ την πτήση πότε απ’ την πτώση.

Uguale luce, uguale buio
 
Luce di un minuto ruba il giorno dalla notte
diminuisce
il sogno cresce
la disperazione.
Ma io ti voglio
uguale al buio, uguale alla luce
quindi  culminerai
perpetuamente
per un momento.

poi,
ruberai una volta dal volo, una volta dalla caduta.

Στο αίθριο του Πανδοχείου- συνέντευξη

Για ποιο λόγο επιλέξατε την φόρμα του διηγήματος;

Γιατί αμέσως μετά την ποίηση, που θεωρώ την ύψιστη των τεχνών του λόγου κι ο ελάχιστός μου εαυτός δεν είναι σε θέση να την υπηρετήσει, θαρρώ ότι το  περιεκτικότερο είδος είναι το διήγημα.

Αν κάποιος σας χάριζε την αιώνια νιότη με αντίτιμο την απώλεια της συγγραφικής ή αναγνωστικής σας ιδιότητας, θα δεχόσασταν τη συναλλαγή;

Πάλι με βάζετε να επιλέξω, αλλά φευ! Τη δέχομαι, εκ του πονηρού βεβαίως, διότι αυτές οι ιδιότητες είναι δύο απ’ τα βασικά ελιξίρια που πάνε με τη νεότητα. Οπότε, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Η συνέχεια στο φιλόξενο Πανδοχείο, στη διεύθυνση:

Στο αίθριο του Πανδοχείου 

Mario Benedetti : Come farti capire - Πώς να σου δώσω να καταλάβεις

 Mario Benedetti :  Πώς να σου δώσω να καταλάβεις

   Πώς να σου δώσω  να καταλάβεις ότι υπάρχει πάντα χρόνος ;
   Ότι κάποιος πρέπει μόνο να τον ψάξει  και να τον δώσει ,
   Ότι δεν είναι απαγορευμένο ν’ αγαπάς ,
   Ότι οι πληγές επουλώνονται ,
   Ότι οι πόρτες δεν πρέπει να κλείνουν ,
   Ότι η μεγαλύτερη πόρτα είναι το συναίσθημα ,
   Ότι τα συναισθήματα   ορίζονται ,
   Ότι το να ψάχνεις ισορροπία  δεν είναι  μειονέκτημα,
   Ότι το να βρίσκεις  είναι πολύ ωραίο ,
   Ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να λες ευχαριστώ ,
   Ότι κανείς δεν θέλει να είναι μόνος ,
   Ότι για να μην είναι μόνος  πρέπει να δίνει ,

    Ότι το να βοηθάς είναι δύναμη  ενθάρρυνση και υποστήριξη ,
    Ότι το να κολακεύεις δεν είναι βοήθεια ,
    Ότι, όταν δεν υπάρχει ευχαρίστηση στα πράγματα  δεν ζεις ,
    Ότι αισθάνεσαι με το σώμα και το μυαλό ,
    Ότι ακούς με τ’ αυτιά  ,
    Ότι  κοστίζει να είσαι ευαίσθητος και να μην τραυματίζεσαι ,

    Ότι το να πληγώνεσαι  δεν σημαίνει να  ματώνεις ,
    Ότι όποιος σπέρνει τοίχους  δεν μαζεύει τίποτα ,

    Ότι θα ήταν καλύτερα να χτίζεις γέφυρες,
    Ότι μ’ αυτές πηγαίνεις στην άλλη πλευρά και γυρίζεις επίσης ,

    Ότι το να γυρίζεις δεν σημαίνει ότι υποχωρείς ,
    Ότι το να υποχωρείς μπορεί να σημαίνει ότι πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά  επίσης  ,

    Πώς να σε κάνω  να ξέρεις ότι κανείς δεν θέτει κανόνες , εκτός απ’ τη ζωή;
    Πώς να  σε κάνω να ξέρεις ότι υπάρχει πάντα χρόνος ;

Come farti capire

    Come farti capire che c'è sempre tempo?

    Che uno deve solo cercarlo e darselo,

    Che non è proibito amare,

    Che le ferite si rimarginano,

    Che le porte non devono chiudersi,

    Che la maggiore porta è l'affetto,

    Che gli affetti ci definiscono,

    Che cercare un equilibrio non implica essere tiepido,

    Che trovarsi è molto bello,

    Che non c'è nulla di meglio che ringraziare,

    Che nessuno vuole essere solo,

    Che per non essere solo devi dare,

    Che aiutare è potere incoraggiare ed appoggiare,

    Che adulare non è aiutare,

    Che quando non c'è piacere nelle cose non si sta vivendo,

    Che si sente col corpo e la mente,

    Che si ascolta con le orecchie,

    Che costa essere sensibile e non ferirsi,

    Che ferirsi non è dissanguarsi,

    Che chi semina muri non raccoglie niente,

    Che sarebbe meglio costruire ponti,

    Che su di essi si va all'altro lato e si torna anche,

    Che ritornare non implica retrocedere,

    Che retrocedere può essere anche avanzare,

    Come farti sapere che nessuno stabilisce norme salvo la vita?

    Come farti sapere che c'è sempre tempo?

traduzione: eleni anastasopoulou

 

 

Οδοιπορικό στην Τανζανία- Περιοδικό Θεσσαλικές επιλογές-Ελένη Αναστασοπούλου

Η Αφρική είναι γυναίκα. Γυναίκα λεηλατημένη. Με τα χέρια στην απόγνωση, το σώμα ρημαγμένο, το κεφάλι γερμένο. Έτσι την αγάπησε ο Ουρανός και της χάρισε έναν αστερισμό με τέσσερα λαμπερά καρφιά. Να τη στηρίζουν. Ένα για το κεφάλι, ένα για κάθε χέρι, ένα για τα πόδια. Το Σταυρό του Νότου.Κάθε βράδυ φωτίζει τις ελπίδες της. Κάθε πρωί την σταυρώνει, απ την αρχή.

Το Σκοτωμένο Νερό ως Schisandra chinensis απο τον Ν. Μπαλιάκα

Schisandra chinensis

Η Schisandra chinensis ή επί το ελληνικώτερον Σχιζάνδρα η κινεζική, είναι ένα από τα φυτά υπερτροφές όχι τόσο γνωστό μέχρι στιγμής στο ευρύτερο κοινό, αλλά αναντικατάστατο πανάρχαιο βοήθημα στην κινεζική εναλλακτική ιατρική. Οι μικροί κατακόκκινοι καρποί της ωριμάζουν σε τσαμπί. Η γεύση τους έχει ένα μείγμα από ξινό, γλυκό, αλμυρό, καυτό, και πικρό ταυτόχρονα. Αυτή ήταν και η πρώτη αίσθηση που με κυρίεψε σαν έκλεισα το οπισθόφυλλο του «Σκοτωμένου Νερού» ολοκληρώνοντας την ανάγνωση. Ένα τσαμπί διηγήματα με τις πέντε γεύσεις ατάκτως και με άνισες δόσεις αναμεμειγμένες, και μια επίγευση από ανατριχιασμένη απώλεια.  Η πρώτη σκέψη, η πρώτη όσφρηση, η πρώτη φαντασίωση. Άλλωστε αυτό το πρώτο συναίσθημα συνήθως έχει και την μεγαλύτερη σημασία. Το δεύτερο, το τρίτο μετά, αφορούνε πλέον την  διύλιση, την απομυθοποίηση και την διαλογή των κειμένων και κατά πως ο καθένας θα τα φορέσει μέσα του ή έξω του, ή και ενδεχομένως να τα απορρίψει.

Καθαρή γραφή, ισορροπημένη, χωρίς εικοτολογίες και περιττές λογοτεχνικές ακροβασίες, οδηγεί την εκάστοτε υποκειμενική  ερμηνεία του αναγνώστη μέσα σε μια ταλάντωση μεταξύ περιγραφικής καθημερινότητας και εξασθενημένου πλην τίμιου και χωρίς διάθεση ειρωνείας σαρκασμού, ο οποίος ενίοτε μετατρέπεται σε υφέρποντα αυτοσαρκασμό, σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης μιας εσωτερικής διαχείρισης της συγγραφέως, κυρίως από την σκοπιά του αποστασιοποιημένου παρατηρητή.

Οι γραμμένες εικόνες της, δίνουν μια αίσθηση ασπρόμαυρων φωτογραφιών επιχρωματισμένων όμως με τον παλιό εκείνο τρόπο του χεριού, και της τετραχρωμίας, που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε να απαλύνουν τα βλέμματα των φωτογραφημένων. Εκείνα τα τρομερά, άψυχα και αδιάφορα βλέμματα που πάντα κοιτάνε κάτι πίσω σου. Μακρυά. Και κάθε φορά που τελείωνα ένα διήγημα, φρόντιζα πριν ανάψω το επόμενο, να κοιτάξω γύρω μου να δω αν κανείς, και από που στο διάολο με  κοιτούσε.

Ο ποιητής Βασίλης Σιουζούλης στην κριτική του στην εφημερίδα Ελευθερία της Λάρισας αναφέρει μεταξύ άλλων ιδιαίτερα σημαντικών, πως το βιβλίο είναι «Γνήσια ερωτικό, γυναικείο, πέρα, πέρα, αληθινό. Περπατάει χωρίς φερετζέ. Σεμνό όχι σεμνότυφο». Εγώ σήμερα εν μέρει θα τοποθετηθώ διαφορετικά. Δεν είναι ακριβώς γυναικείο, είναι ανθρώπινο. Είναι πολύ πολύ μακρυά από εκείνη την γνωστή και απόλυτα ανιχνεύσιμη γυναικεία πένα η οποία δεκαετίες τώρα ομφαλοσκοπεί γύρω από υπερτονισμένες συναισθηματικές και μόνο εσωστρέφειες, αναπαράγοντας, σχεδόν φωτοαντιγράφοντας, την ίδια κλισέ θεματολογία. Αλλά ούτε και τόσο ερωτικό κατά την δική μου πρώτη προσέγγιση. Όχι τουλάχιστον με την πρώτη αίσθηση που νοιώθουμε σήμερα όταν ακούμε την λέξη ερωτικό. Εδώ ο έρωτας είναι ξεβράκωτος και παίζει με τις λάσπες έξω σε μια αλάνα. Όποιος τολμάει ας τον πάρει στα χέρια του να τον πλύνει.

Σε μια πρώτη κατ’ ιδίαν συζήτηση με την Ελένη της είπα πως έχει ένα «αντράκι» μέσα της κάτι που τουλάχιστον προσέλαβα από τις αναγνώσεις μου. Γενικά ο λόγος της, όπως λέμε στην αργκό, «δεν μασάει». Απουσιάζουν παντελώς, και ευτυχώς δηλαδή οι χαριτωμενιές και οι γλυκανάλατες κραυγούλες και ρομαντικές λιγοθυμίες. Ακολουθεί υποδειγματικά  ένα στιβαρό μοντέλο διήγησης με εκφορά λόγου απόλυτα κατανοητή. Αποδέχεται τον χωροχρονικό τροχό στο κύλισμά του και παράγει ή αναπαράγει τους χαρακτήρες της με πραότητα, τίμια προσέγγιση, με καθαρές γραμμές, χωρίς οίκτους, μεμψιμοιρίες και ανάλογες χαζοηθικές αηδίες προκειμένου να προκαλέσει την συναισθηματική αφύπνιση του αναγνώστη. Η πλοκή, η ροή και οι χαρακτήρες αρκούν. Τους υπηρετεί μέσα από ένα κείμενο από το οποίο απουσιάζουν οι ακμές, ρέει αβίαστα, κελαρύζει σχεδόν εξαχνωμένο, όπως ο χείμαρρος  Σκοτωμένο Νερό στο Βόϊο, χωρίς την παραμικρή λυρική διάθεση. Παρόλα αυτά είναι εξόχως κοφτερό αλλά και παράδοξα μη φονικό. Από τα πρόσωπά της κλέβει στιγμές της ζωής τους, τις κορνιζάρει σε μεταλλικές κορνίζες και τις καρφώνει με δυνατά χτυπήματα, μεθοδικά, τελεσίδικα, πάνω σε έναν τοίχο πυκνής, τρομώδους ηθικής, η οποία συστηματικά υπονομεύει την ζωή τους.

Ο Μίμης, ο/η Πάτσιαβους, ο Σωτήρης ο Σάλιαγκας, η Αργυρώ, ο Λάκης ή ο επί το θρησκευτικώτερο Ιεροκλής, η πόρνη, η Μυρτώ, ο Σταμάτης που έγινε Στράτος, κλπ, χαρακτήρες μονολιθικοί, σιωπηλοί, περήφανοι, αξιοπρεπέστατοι, υπαρκτοί. Χαρακτήρες που όλοι μας κάποτε προσπεράσαμε αδιάφορα στην αποστειρωμένη καθημερινότητά μας έστω και μια φορά στην ζωή μας. Δεν προκαλούν λύπηση, συναισθήματα καρτερίας και συμπαράστασης. Δεν είναι καημένοι, δεν είναι αναξιοπαθούντες, δεν είναι θλιβεροί. Μοιάζουν σκιές σαρκωμένες. Σκιές που αγγίζονται, αν αυτό ποτέ μπορούσε να είναι δυνατόν, που ψηλαφίζονται, που συμπεριφέρονται. Σκιές αποκομμένες από τον σκιορίχτη τους. Ταξιδιάρες στα παράλληλα υφέρποντα συμβάντα των διηγηματικών  μικρόκοσμων της Ελένης. Τις αισθάνεσαι να διασχίζουν τους δρόμους με τα αυτοκίνητα  να περνούν μέσα τους. Σκιές που διαπερνούν ανενόχλητες τοίχους, αντικείμενα, αναμνήσεις. Ένα ολόκληρο λυκοφωτισμένο ιδιόχρονο και άχρονο παράλληλο σύμπαν, ουδέτερο, φωτογραφικό, μονοδιάστατο μα και παράδοξα παλλόμενο και πότε σφριγηλό. Μια ολόκληρη μετανάστευση ψυχών σε έναν αέναο ατέρμονο βηματισμό σχεδόν τελετουργικό. Μια μετανάστευση χωρίς κλισέ συναισθήματα, χωρίς ανόητες και φλύαρες λογοτεχίζουσες κορώνες, χωρίς αποχαιρετιστήρια μαντήλια να ανεμίζουν λυγμούς και δάκρυα. Οι διάσπαρτοι αφορισμοί σε καμία περίπτωση δεν προβάλλονται με την ξιπασιά μιας σύγχρονης δοκησίσοφης αμετροεπούς φιλοσόφου, αλλά με εκείνο τον τρόπο που τον βλέπεις γρατσουνισμένο στους τοίχους και στα παγκάκια προκειμένου να διαπιστώσει το νομοτελειακό των δικών της ορίων.

Η συγγραφική της είναι εξόχως εικονιστική με σιωπηλές κραυγές οι οποίες είναι συνήθως και οι πιο εκκωφαντικές. Αν θα μπορούσαν να περιγραφούν θα ήταν όπως εκείνη η στιγμή όταν κλείνουμε τα αυτιά μας και μιλάμε μέσα μας, σε έναν εαυτό δικαστή που μας κοιτάζει ψυχρά από απέναντι. Ακίνητος! Αυτό συναινεί και στην εν μέρει κινηματογραφική γραφή αφού η Ελένη μοιάζει κλεισμένη  στο δωμάτιο του μοντάζ μοντάροντας με σπουδή σπαράγματα παλαιών φιλμ και βιντεοκασετών για να φτάσει στο μικροαστικό, ημι-επαρχιακό μα και αβάσταχτα τρυφερό, ήσυχο και ανθρώπινο φινάλε. Και μετά, με τον καφέ στο χέρι, σου λέει εγώ αυτό έφτιαξα. Και έτσι είναι για εμένα. Δεν αλλάζει. Τώρα πάρε το εσύ και κάνε το δικό σου. Αν τολμάς. Η αν δεν το θέλεις πέτα το. Για μένα, πάλι έτσι θα είναι.

Το δέος της απλότητας

Νίκος Μπαλιάκας, Ανθρωπ. επιστήμες-Ελληνικός πολιτισμός
Καστοριά 13/12/2013

Ελα, μέχρι να συνέλθει - διήγημα απο το Σκοτωμένο νερό, στο Ποιείν

Μέρος των σχολίων

-Τα ρέστα μου!

-Και αυτό για την Λενιώ
Ε ρ ε θ ι σ μ ο ί
Αθήνα 14 / 10 / 13....(ποίημα)

-...πυκνο κοφτο σαν μικρες λαμψεις μαχαιριου κειμενο…..κρατωντας το παρθιο βελος ,
γιατο τελος…….Γεια στα χερια σου….και στην ψυχη σου…

- Είστε μια κλάση πιο μπροστά από ότι απασχολεί την πεζογραφία σήμερα... 
Αν δεν είχε μεσολαβήσει η παρακμή του ευπώλητου, θα σας καλωσόριζαν ως συνέχεια του Μάριου Χάκα και του Γιώργου Ιωάννου...
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια θέλω να ψάξω βιβλίο λογοτεχνίας για να το διαβάσω...
Εδώ δεν πάει το να είστε καλά, πάει το ευχαριστώ.
Περισσότερα στο  :

Ελα, μέχρι να συνέλθει