ERT- Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με την Ελένη Αναστασοπούλου

http://www.ert.gr/larisaekdilosi-gia-tin-pagkosmia-imera-pedikou-vivliou-me-tin-eleni-anastasopoulou-sti-nikea/

Λάρισα: Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με την Ελένη Αναστασοπούλου

05.04.2016 ΕΙΔΗΣΕΙΣ, Λάρισα, Περιφερειακοι σταθμο

 

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του δημοτικού Σχολείου Νίκαιας διοργάνωσε εκδήλωση στην οποία προσκάλεσε τη Λαρισαία συγγραφέα παιδικών βιβλίων και Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Ελένη Αναστασοπούλου η οποία παρουσίασε και συζήτησε με τα παιδιά το βιβλίο της «Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες». Η εκδήλωση έγινε στο Αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Νίκαιας.

Φιλαναγνωσία -Ημέρα παιδικού βιβλίου

http://wwwharitinicom.blogspot.gr/2016/04/blog-post_10.html?m=1

"Όσο ανεβαίνουμε βαθμίδα, δυστυχώς, τόσο κατεβαίνουμε σε δράσεις φιλαναγνωσίας."

Η Διευθύντρια Εκπαίδευσης Περιφέρειας Θεσσαλίας ,κ.Ελένη Αναστασοπούλου,μιλά για την εμπειρία της ως εκπαιδευτικός αλλά και από τη διοικητική της θέση σχετικά με τις δράσεις φιλαναγνωσίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

 Η κυρία Αναστασοπούλου,συγγραφέας και η ίδια,μιλά για το νέο της παραμύθι,με τίτλο: Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες,που κυκλοφορεί από τις εκδ. Διάπλους.

Πείτε μας λίγα λόγια για την αξία της φιλαναγνωσίας στο σχολείο.

Το παιδί και το βιβλίο. Ακούγεται σαν τίτλος παραμυθιού είναι όμως δύο μέλη μιας σχέσης την οποία οφείλουμε να στεριώσουμε και να ενισχύσουμε. Οι εκπαιδευτικοί  εμψυχώνουμε τους μαθητές μας, γινόμαστε διαμεσολαβητές μεταξύ των μαθητών μας και των βιβλίων και ταυτόχρονα είμαστε συναναγνώστες σε μια κοινότητα αναγνωστών αυτή που θέλουμε να δημιουργήσουμε με τους μαθητές μας. Αυτός θα έλεγα ότι είναι ο πρώτος στόχος των δράσεων φιλαναγνωσίας στο σχολείο. 

 Τι προσδίδει στο παιδί η διαδικασία αυτή;

Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία θα προκύψει η ανάδυση ενός αναγνώστη λειτουργικού και δημιουργικού ο οποίος μέσα από τη σχέση του με το βιβλίο θα ανοίξει ένα παράθυρο,vice versa, προς δύο κατευθύνσεις: προς τον έξω κόσμο και προς τον εσωτερικό δικό του κόσμο.

Επιπλέον, όταν το παιδί αγαπήσει κι εξοικειωθεί με το βιβλίο,διότι θα έχει ανακαλύψει ότι πάντα υπάρχει ένα βιβλίο που αγγίζει τους προβληματισμούς του και τις αναζητήσεις του, τότε θα δοθεί η δυνατότητα στον εκπαιδευτικό ν’ αναπτύξει  αναγνωστικές δράσεις μέσω των οποίων θα προσεγγίσει μαθητές/τριες που ίσως θεωρούνται ή καλύτερα φαίνονται αδιάφοροι. 

Πότε η ανάγνωση ενός βιβλίου στο σχολικό περιβάλλον έχει αξία και ουσία;

Αν η ώρα της φιλαναγνωσίας δεν υποπέσει σε μια συμβατική διδακτική ώρα αλλά αντίθετα γίνει μια νησίδα αποσυμπίεσης και ευχαρίστησης τότε οι μαθητές/τριες θα νιώθουν δημιουργικοί/ες κι ελεύθεροι/ες να εκφράσουν τις ιδιαίτερεςσκέψεις, επιθυμίες και αντιλήψεις τους, δηλαδή  αυτές που τις/τους χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητες και τους/τις κάνουν να ξεχωρίζουν.

Ποιοι είναι οι "κανόνες"-τα δικαιώματα του μικρού αναγνώστη;

Επειδή το διάβασμα είναι μια επίκτητη κι όχι εγγενής λειτουργία, ας μάθουμε  στα παιδιά,με το δικό μας παράδειγμα, ν’ αγαπούν το βιβλίο. Να μην ξεχνούμε όμως τα δικαιώματα του μικρού αναγνώστη όπως: το να ξεφυλλίζει απλώς ένα βιβλίο, να το αφήνει στη μέση, να διαβάζει όσες φορές θέλει το ίδιο βιβλίο και να νοιώθει ο ήρωας του,  να διαβάζει ό,τι του αρέσει και οπουδήποτε του αρέσει, να διαβάζει δυνατά ή να απαιτεί ησυχία, να μην απολογείται για τις αναγνωστικές του προτιμήσεις διότι το διάβασμα πάνω απ’ όλα είναι ευχαρίστηση.

Τι διαπιστώνετε για τη διάδοση ή την εφαρμογή  της φιλαναγνωσίας 

από τη θέση της διευθύντριας Α/βάθμιας & Β/βάθμιας εκπαίδευσης για τα σχολεία της Θεσσαλίας;

Ας ξεκινήσουμε από τη βεβαιότητα ότι  το σχολείο,  είναι ο ιδανικός χώρος για να πραγματοποιηθούν δραστηριότητες πουέχουν κέντρο και αναφορά το βιβλίο. Το βιβλίο ως αγωγή της ψυχής, το βιβλίο ως το μέσο που θα εισαγάγει τον μαθητή και τη μαθήτρια στον γοητευτικό κόσμο της λογοτεχνίας, που θα τον/την μυήσει  στον μαγευτικό κόσμο της τέχνης, του πολιτισμού και της γνώσης. Απ’ την άλλη υπάρχει το βιβλίο  που αντιπροσωπεύει το εργαλείο δια μέσου του οποίου, ο μαθητής/τρια θα περάσει ή όχι την τάξη,  θα εισαχτεί ή όχι στο πανεπιστήμιο, θα πάρει καλούς ή κακούς βαθμούς. Αυτό το βιβλίο- εργαλείο, στο τέλος της προσπάθειας θα αποσυρθεί στα αζήτητα διότι δεν θα έχει πια καμιά χρησιμότητα. Ξεκινώντας από αυτές τις δύο παραδοχές κι από μια ακόμη, αυτή της γνωσιοκεντρικής, βαθμοθηρικής δόμησης κι επιλεκτικής λειτουργίας του σχολείου της δευτεροβάθμιας, κυρίως, βαθμίδας απαντώ εμμέσως πλην σαφώς στην ερώτησή σας. 

Ποια είναι η εκτίμησή σας ανά βαθμίδα;

Όσο ανεβαίνουμε βαθμίδα, δυστυχώς, τόσο κατεβαίνουμε σε δράσεις φιλαναγνωσίας.

Έχετε ασχοληθεί με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων. Θέλετε να μας μιλήσετε για το πρόσφατο βιβλίο σας;

Το τελευταίο μου βιβλίο για παιδιά -κι όχι μόνο- έχει τίτλο «Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες» και είναι μια ιστορία μικρής φόρμας , δηλαδή είναι μια σύντομη διήγηση που μοιάζει με παραμύθι και δίνει μια εικόνα από τον κόσμο των παιδιών της Αφρικής.  

Στο Κιπέρα- πραγματικό χωριό της Τανζανίας- κει πέρα μακριά στην Αφρική ζούσαν «εβδομήντα εφτά παιδιά κι ενενήντα τρεις μεγάλοι, δεκατρείς μαϊμούδες και σαράντα δύο παπαγάλοι… η Μπίμπι, ο μικρός Αζίζ κι ένας τεράστιος, ο Μπαμπαγιούμ, που αγαπούσε πολύ τις καραμέλες και καθόλου μα καθόλου τα παιδιά».

Έτσι αρχίζει η ιστορία, η οποία στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά όπως τα έζησα στην Αφρική και στο Κιπέρα. Είναι μία πόρτα στον κόσμο μέσα από την καθημερινότητα του μικρού Αζίζ και της παρέας του. Δίνει πληροφορίες γι'αυτό τον άλλο κόσμο με ρεαλιστική ματιά αλλά με λόγο προσιτό κι ευχάριστο ανάλογο της 

αντιληπτικής ικανότητας του παιδιού

Θεσσαλία τηλεοραση "ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ 14 04 2016

Μια κουβέντα με τον Γιάννη Γιαννακόπουλο για την εκπαίδευση... εφ' όλης της ύλης

http://www.thessaliatv.gr/videos/4557/deksia-kai-aristera-elenh-anastasopoyloy-14-04-2016/

4ο Δ.Σ. ΛΑΡΙΣΑΣ: ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

http://paidis.com/2016/04/18/4%CE%BF-%CE%B4-%CF%83-%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%83-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85/

Παρουσιάσεις του "Δυσσάκου" της Ελένης Αναστασοπούλου

Διαβάστε παρακάτω τρεις βιβλιοπαρουσιάσεις του μυθιστορήματος "Δυσσάκος" της Ελένης Αναστασοπούλου σε σχετικές εκδηλώσεις.

Η πρώτη από τον Τάσο Μάτο (Θέατρο ΟΥΗΛ - Λάρισα)
Η δεύτερη από την Θεοδώρα Μπλάκου (Εμμανουήλειο - Τύρναβος)
Η τρίτη από τον Μανώλη Μπαντραλέξη (Εμμανουήλειο - Τύρναβος)

Πρόκειται για ευτυχή συγκυρία μιας και η συγγραφέας του Δυσσάκου όπως και όσοι έγραψαν γι' αυτόν είναι μέλη των Φίλων της Βιβλιοθήκης.

http://filoi-vivliwn.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

 

ΜΟΡΑ

rafal olbinski

powerofh.wordpress.com

Sammy Charmine

Μαύρος ουρανός

Μου πλάκωσε το στηθος

Είναι η Μορμώ;

΄Η μήπως είν’ η Μόρα

Η Σλάβα ερωμένη;

Σήμερα 24/4/16 οι πρώτες σελίδες της Μόρας

ΔΥΣΣΑΚΟΣ Ελευθερια

http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο «Δυσσάκος» κέρδισε το αναγνωστικό κοινό

23 Φεβ 2016 0:30:50

Πολιτισμός

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Ελένη Αναστασοπούλου με τον «Δυσσάκο» κερδίζει επάξια μια θέση στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Εμπνευσμένη γραφή, ανατροπές και χιούμορ παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Ο «Δυσσάκος» παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο θέατρο ΟΥΗΛ της Λάρισας, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό της πόλης που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
Ο φιλόλογος PhD κ. Τάσος Μάτος τόνισε ότι το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Αναστασοπούλου με τίτλο «Δυσσάκος» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό σύμπαν, ένα πέρασμα, ένα ταξίδι απο τη μια γενιά στην άλλη, στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Ακόμη ο κ. Μάτος αναφέρθηκε στο πηγαίο και αυθεντικό χιούμορ της συγγραφέως αλλά και στη χρήση της εικόνας ως εκφραστικού εργαλείου. Καταλήγοντας, σημείωσε «Ο Δυσσάκος είναι ένα αφήγημα με το οποίο ο αναγνώστης θα αισθανθεί απόλαυση, ενώ αυθόρμητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει και το στοχασμό της ζωής των ηρώων του έργου αλλά και της δικής του ζωής. Είναι το αφήγημα των τελευταίων πενήντα χρόνων της ελληνικής κοινωνίας· στην εξιστόρηση αυτή ο καθένας μας θα διακρίνει με σαφήνεια τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί και τις σφραγίδες που έχουν τεθεί στις ζωές όλων μας».
Η συγγραφέας Μπέττυ-Βεατρίκη Μαγρίζου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου υπογράμμισε ότι ο «Δυσσάκος» ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ο αναγνώστης δεν θέλει να το αφήσει από τα χέρια του και οι συγγραφείς θα ήθελαν να το έχουν γράψει εκείνοΙ.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον τίτλο και το εξώφυλλο του βιβλίου που κοσμείται από το γλυπτό του κορυφαίου πρόσφατα χαμένου, γλύπτη Γιώργου Λάππα , από τη σειρά έργων του κριτικής στους ‘’Αστούς του Καλέ’’του Ροντέν. Η ωραία πλοκή του, είπε, ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ελλάδα του όχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος , στις σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού, όπου γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, αφανείς ηρωίδες. Όπου οι πατεράδες αναγκάζονται να μπαρκάρουν γιατί κάτι πάντα τους κυνηγάει. Άλλοτε το πολιτικό καθεστώς , άλλοτε η ένδεια άλλοτε κάποιοι άλλοι λόγοι. Ή όπου υπάρχουν πατεράδες μπορεί να είναι τύραννοι. Παιδιά που μεγαλώνουν με την χαρά της αφέλειας αλλά χωρίς το πατρικό πρότυπο, χωρίς χάδια ψάχνοντας πρότυπα αλλού σε κάποιον ίσως δάσκαλο ή δασκάλα , δασκάλα στην περίπτωση του Δυσσάκου.
Ιδιαίτερη αναφορά, έκανε η κ. Μαγρίζου στο εύρημα της συγγραφέως να εκθέτει τα γεγονότα μέσα από γράμματα. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο Δυσσάκος παίρνει κι ένα γράμμα από τον ναυτικό πατέρα του. Κι είναι αυτά τα γράμματα τόσο γλαφυρά, τόσο περιεκτικά , τόσο ουσιώδη και αποδίδονται με απίστευτη μαεστρία στη γλώσσα. «Η Ελένη Αναστασοπούλου πολυγραφότατη, αφού και τα παιδικά της εκδίδονται το ένα πίσω από το άλλο, με την ιδιαίτερη δική της ξεχωριστή γραφή διεκδικεί και κερδίζει επάξια μια θέση στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία» κατέληξε η κ. Μαγρίζου.
Εντυπωσιασμένος ο αρχιτέκτονας κ. Νίκος Σαμαράς, από τη μαεστρία της συγγραφέως στη διάπλαση της μυθολογίας των ηρώων του βιβλίου αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα, στη πλοκή αλλά και στην ικανότητα της Ελένης Αναστασοπούλου να αποκαλύπτεται σταδιακά, να συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να κλιμακώνει συναισθήματα.
Ακόμη, ο ομιλητής πρόσθεσε μεταξύ άλλων «Ο «Δυσσάκος» της Ελένης Αναστασοπούλου γίνεται «ηθογραφία» με κάποια βιωματικά στοιχεία, καθώς περιγράφει ήθη και έθιμα του τόπου της, αναφέρεται σε συνηθισμένα ονόματα και υπαρκτά τοπωνύμια, θίγει γνωστά ζητήματα και καταστάσεις, που ενσωματώνονται αρμονικά στον αφηγηματικό κορμό και τον εμπλουτίζουν με χυμούς αληθινής ζωής. Εδώ η φαντασία αυτοπεριορίζεται από μια χαρακτηριστική σωφροσύνη, η πλοκή κι η εξέλιξη είναι μετρημένες, η μυθοπλαστική προσπάθεια διακρίνεται για ένα ιδιαίτερο ήθος, καθώς υποχωρεί οικειοθελώς, προκειμένου ν’ αφήσει χώρο στη ζωή, που ξεπερνάει άλλωστε και τον πιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κι έτσι προβάλλουν, σε πρώτο πλάνο, ζητήματα πανανθρώπινα, κι άλλα ιδιαίτερα, τοπικά, όλα όμως γνώριμα, θαρρείς δικά σου, που σε οδηγούν αβίαστα στην ταύτιση και τη συμπάθεια: η γέννηση, ο θάνατος κι η ξενιτειά, οι πολιτικές έριδες κι ο εμφύλιος, η σχέση με τη φύση και το Θεό, η εργασία κι οι βιωτικές μέριμνες, η έγνοια για τα παιδιά και τους γέροντες, η αγάπη κι ο έρωτας». Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Πάνος Σάπκας.
Στο τέλος της εκδήλωσης την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντας, η συγγραφέας κ.Ελένη Αναστασοπούλου διάβασε αποσπάσματα από το «Δυσσάκο» συνομίλησε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της. Μια κιθάρα και η φωνή, του Τάσου Βόγγολη, έκλεισε το χθεσινό λογοτεχνικό ταξίδι με μελοποιημένη Καββαδική ποίηση. Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ΟΥΗΛ βρέθηκαν επίσης ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Σωτήρης Βούλγαρης, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, η διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας κ. Χρύσα Βουλγαράκη, ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Νίκος Κοσμάνος, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης,

- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html#sthash.nvrx1nd3.dpuf

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Ελένη Αναστασοπούλου με τον «Δυσσάκο» κερδίζει επάξια μια θέση στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Εμπνευσμένη γραφή, ανατροπές και χιούμορ παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Ο «Δυσσάκος» παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο θέατρο ΟΥΗΛ της Λάρισας, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό της πόλης που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
Ο φιλόλογος PhD κ. Τάσος Μάτος τόνισε ότι το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Αναστασοπούλου με τίτλο «Δυσσάκος» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό σύμπαν, ένα πέρασμα, ένα ταξίδι απο τη μια γενιά στην άλλη, στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Ακόμη ο κ. Μάτος αναφέρθηκε στο πηγαίο και αυθεντικό χιούμορ της συγγραφέως αλλά και στη χρήση της εικόνας ως εκφραστικού εργαλείου. Καταλήγοντας, σημείωσε «Ο Δυσσάκος είναι ένα αφήγημα με το οποίο ο αναγνώστης θα αισθανθεί απόλαυση, ενώ αυθόρμητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει και το στοχασμό της ζωής των ηρώων του έργου αλλά και της δικής του ζωής. Είναι το αφήγημα των τελευταίων πενήντα χρόνων της ελληνικής κοινωνίας· στην εξιστόρηση αυτή ο καθένας μας θα διακρίνει με σαφήνεια τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί και τις σφραγίδες που έχουν τεθεί στις ζωές όλων μας».
Η συγγραφέας Μπέττυ-Βεατρίκη Μαγρίζου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου υπογράμμισε ότι ο «Δυσσάκος» ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ο αναγνώστης δεν θέλει να το αφήσει από τα χέρια του και οι συγγραφείς θα ήθελαν να το έχουν γράψει εκείνοΙ.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον τίτλο και το εξώφυλλο του βιβλίου που κοσμείται από το γλυπτό του κορυφαίου πρόσφατα χαμένου, γλύπτη Γιώργου Λάππα , από τη σειρά έργων του κριτικής στους ‘’Αστούς του Καλέ’’του Ροντέν. Η ωραία πλοκή του, είπε, ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ελλάδα του όχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος , στις σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού, όπου γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, αφανείς ηρωίδες. Όπου οι πατεράδες αναγκάζονται να μπαρκάρουν γιατί κάτι πάντα τους κυνηγάει. Άλλοτε το πολιτικό καθεστώς , άλλοτε η ένδεια άλλοτε κάποιοι άλλοι λόγοι. Ή όπου υπάρχουν πατεράδες μπορεί να είναι τύραννοι. Παιδιά που μεγαλώνουν με την χαρά της αφέλειας αλλά χωρίς το πατρικό πρότυπο, χωρίς χάδια ψάχνοντας πρότυπα αλλού σε κάποιον ίσως δάσκαλο ή δασκάλα , δασκάλα στην περίπτωση του Δυσσάκου.
Ιδιαίτερη αναφορά, έκανε η κ. Μαγρίζου στο εύρημα της συγγραφέως να εκθέτει τα γεγονότα μέσα από γράμματα. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο Δυσσάκος παίρνει κι ένα γράμμα από τον ναυτικό πατέρα του. Κι είναι αυτά τα γράμματα τόσο γλαφυρά, τόσο περιεκτικά , τόσο ουσιώδη και αποδίδονται με απίστευτη μαεστρία στη γλώσσα. «Η Ελένη Αναστασοπούλου πολυγραφότατη, αφού και τα παιδικά της εκδίδονται το ένα πίσω από το άλλο, με την ιδιαίτερη δική της ξεχωριστή γραφή διεκδικεί και κερδίζει επάξια μια θέση στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία» κατέληξε η κ. Μαγρίζου.
Εντυπωσιασμένος ο αρχιτέκτονας κ. Νίκος Σαμαράς, από τη μαεστρία της συγγραφέως στη διάπλαση της μυθολογίας των ηρώων του βιβλίου αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα, στη πλοκή αλλά και στην ικανότητα της Ελένης Αναστασοπούλου να αποκαλύπτεται σταδιακά, να συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να κλιμακώνει συναισθήματα.
Ακόμη, ο ομιλητής πρόσθεσε μεταξύ άλλων «Ο «Δυσσάκος» της Ελένης Αναστασοπούλου γίνεται «ηθογραφία» με κάποια βιωματικά στοιχεία, καθώς περιγράφει ήθη και έθιμα του τόπου της, αναφέρεται σε συνηθισμένα ονόματα και υπαρκτά τοπωνύμια, θίγει γνωστά ζητήματα και καταστάσεις, που ενσωματώνονται αρμονικά στον αφηγηματικό κορμό και τον εμπλουτίζουν με χυμούς αληθινής ζωής. Εδώ η φαντασία αυτοπεριορίζεται από μια χαρακτηριστική σωφροσύνη, η πλοκή κι η εξέλιξη είναι μετρημένες, η μυθοπλαστική προσπάθεια διακρίνεται για ένα ιδιαίτερο ήθος, καθώς υποχωρεί οικειοθελώς, προκειμένου ν’ αφήσει χώρο στη ζωή, που ξεπερνάει άλλωστε και τον πιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κι έτσι προβάλλουν, σε πρώτο πλάνο, ζητήματα πανανθρώπινα, κι άλλα ιδιαίτερα, τοπικά, όλα όμως γνώριμα, θαρρείς δικά σου, που σε οδηγούν αβίαστα στην ταύτιση και τη συμπάθεια: η γέννηση, ο θάνατος κι η ξενιτειά, οι πολιτικές έριδες κι ο εμφύλιος, η σχέση με τη φύση και το Θεό, η εργασία κι οι βιωτικές μέριμνες, η έγνοια για τα παιδιά και τους γέροντες, η αγάπη κι ο έρωτας». Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Πάνος Σάπκας.
Στο τέλος της εκδήλωσης την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντας, η συγγραφέας κ.Ελένη Αναστασοπούλου διάβασε αποσπάσματα από το «Δυσσάκο» συνομίλησε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της. Μια κιθάρα και η φωνή, του Τάσου Βόγγολη, έκλεισε το χθεσινό λογοτεχνικό ταξίδι με μελοποιημένη Καββαδική ποίηση. Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ΟΥΗΛ βρέθηκαν επίσης ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Σωτήρης Βούλγαρης, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, η διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας κ. Χρύσα Βουλγαράκη, ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Νίκος Κοσμάνος, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης,
- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html#sthash.nvrx1nd3.dpuf

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο «Δυσσάκος» κέρδισε το αναγνωστικό κοινό

23 Φεβ 2016 0:30:50

Πολιτισμός

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Ελένη Αναστασοπούλου με τον «Δυσσάκο» κερδίζει επάξια μια θέση στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Εμπνευσμένη γραφή, ανατροπές και χιούμορ παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Ο «Δυσσάκος» παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο θέατρο ΟΥΗΛ της Λάρισας, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό της πόλης που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
Ο φιλόλογος PhD κ. Τάσος Μάτος τόνισε ότι το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Αναστασοπούλου με τίτλο «Δυσσάκος» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό σύμπαν, ένα πέρασμα, ένα ταξίδι απο τη μια γενιά στην άλλη, στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Ακόμη ο κ. Μάτος αναφέρθηκε στο πηγαίο και αυθεντικό χιούμορ της συγγραφέως αλλά και στη χρήση της εικόνας ως εκφραστικού εργαλείου. Καταλήγοντας, σημείωσε «Ο Δυσσάκος είναι ένα αφήγημα με το οποίο ο αναγνώστης θα αισθανθεί απόλαυση, ενώ αυθόρμητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει και το στοχασμό της ζωής των ηρώων του έργου αλλά και της δικής του ζωής. Είναι το αφήγημα των τελευταίων πενήντα χρόνων της ελληνικής κοινωνίας· στην εξιστόρηση αυτή ο καθένας μας θα διακρίνει με σαφήνεια τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί και τις σφραγίδες που έχουν τεθεί στις ζωές όλων μας».
Η συγγραφέας Μπέττυ-Βεατρίκη Μαγρίζου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου υπογράμμισε ότι ο «Δυσσάκος» ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ο αναγνώστης δεν θέλει να το αφήσει από τα χέρια του και οι συγγραφείς θα ήθελαν να το έχουν γράψει εκείνοΙ.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον τίτλο και το εξώφυλλο του βιβλίου που κοσμείται από το γλυπτό του κορυφαίου πρόσφατα χαμένου, γλύπτη Γιώργου Λάππα , από τη σειρά έργων του κριτικής στους ‘’Αστούς του Καλέ’’του Ροντέν. Η ωραία πλοκή του, είπε, ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ελλάδα του όχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος , στις σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού, όπου γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, αφανείς ηρωίδες. Όπου οι πατεράδες αναγκάζονται να μπαρκάρουν γιατί κάτι πάντα τους κυνηγάει. Άλλοτε το πολιτικό καθεστώς , άλλοτε η ένδεια άλλοτε κάποιοι άλλοι λόγοι. Ή όπου υπάρχουν πατεράδες μπορεί να είναι τύραννοι. Παιδιά που μεγαλώνουν με την χαρά της αφέλειας αλλά χωρίς το πατρικό πρότυπο, χωρίς χάδια ψάχνοντας πρότυπα αλλού σε κάποιον ίσως δάσκαλο ή δασκάλα , δασκάλα στην περίπτωση του Δυσσάκου.
Ιδιαίτερη αναφορά, έκανε η κ. Μαγρίζου στο εύρημα της συγγραφέως να εκθέτει τα γεγονότα μέσα από γράμματα. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο Δυσσάκος παίρνει κι ένα γράμμα από τον ναυτικό πατέρα του. Κι είναι αυτά τα γράμματα τόσο γλαφυρά, τόσο περιεκτικά , τόσο ουσιώδη και αποδίδονται με απίστευτη μαεστρία στη γλώσσα. «Η Ελένη Αναστασοπούλου πολυγραφότατη, αφού και τα παιδικά της εκδίδονται το ένα πίσω από το άλλο, με την ιδιαίτερη δική της ξεχωριστή γραφή διεκδικεί και κερδίζει επάξια μια θέση στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία» κατέληξε η κ. Μαγρίζου.
Εντυπωσιασμένος ο αρχιτέκτονας κ. Νίκος Σαμαράς, από τη μαεστρία της συγγραφέως στη διάπλαση της μυθολογίας των ηρώων του βιβλίου αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα, στη πλοκή αλλά και στην ικανότητα της Ελένης Αναστασοπούλου να αποκαλύπτεται σταδιακά, να συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να κλιμακώνει συναισθήματα.
Ακόμη, ο ομιλητής πρόσθεσε μεταξύ άλλων «Ο «Δυσσάκος» της Ελένης Αναστασοπούλου γίνεται «ηθογραφία» με κάποια βιωματικά στοιχεία, καθώς περιγράφει ήθη και έθιμα του τόπου της, αναφέρεται σε συνηθισμένα ονόματα και υπαρκτά τοπωνύμια, θίγει γνωστά ζητήματα και καταστάσεις, που ενσωματώνονται αρμονικά στον αφηγηματικό κορμό και τον εμπλουτίζουν με χυμούς αληθινής ζωής. Εδώ η φαντασία αυτοπεριορίζεται από μια χαρακτηριστική σωφροσύνη, η πλοκή κι η εξέλιξη είναι μετρημένες, η μυθοπλαστική προσπάθεια διακρίνεται για ένα ιδιαίτερο ήθος, καθώς υποχωρεί οικειοθελώς, προκειμένου ν’ αφήσει χώρο στη ζωή, που ξεπερνάει άλλωστε και τον πιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κι έτσι προβάλλουν, σε πρώτο πλάνο, ζητήματα πανανθρώπινα, κι άλλα ιδιαίτερα, τοπικά, όλα όμως γνώριμα, θαρρείς δικά σου, που σε οδηγούν αβίαστα στην ταύτιση και τη συμπάθεια: η γέννηση, ο θάνατος κι η ξενιτειά, οι πολιτικές έριδες κι ο εμφύλιος, η σχέση με τη φύση και το Θεό, η εργασία κι οι βιωτικές μέριμνες, η έγνοια για τα παιδιά και τους γέροντες, η αγάπη κι ο έρωτας». Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Πάνος Σάπκας.
Στο τέλος της εκδήλωσης την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντας, η συγγραφέας κ.Ελένη Αναστασοπούλου διάβασε αποσπάσματα από το «Δυσσάκο» συνομίλησε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της. Μια κιθάρα και η φωνή, του Τάσου Βόγγολη, έκλεισε το χθεσινό λογοτεχνικό ταξίδι με μελοποιημένη Καββαδική ποίηση. Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ΟΥΗΛ βρέθηκαν επίσης ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Σωτήρης Βούλγαρης, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, η διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας κ. Χρύσα Βουλγαράκη, ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Νίκος Κοσμάνος, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης,

- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html#sthash.nvrx1nd3.dpuf

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο «Δυσσάκος» κέρδισε το αναγνωστικό κοινό

23 Φεβ 2016 0:30:50

Πολιτισμός

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Ελένη Αναστασοπούλου με τον «Δυσσάκο» κερδίζει επάξια μια θέση στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Εμπνευσμένη γραφή, ανατροπές και χιούμορ παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Ο «Δυσσάκος» παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο θέατρο ΟΥΗΛ της Λάρισας, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό της πόλης που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
Ο φιλόλογος PhD κ. Τάσος Μάτος τόνισε ότι το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Αναστασοπούλου με τίτλο «Δυσσάκος» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό σύμπαν, ένα πέρασμα, ένα ταξίδι απο τη μια γενιά στην άλλη, στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Ακόμη ο κ. Μάτος αναφέρθηκε στο πηγαίο και αυθεντικό χιούμορ της συγγραφέως αλλά και στη χρήση της εικόνας ως εκφραστικού εργαλείου. Καταλήγοντας, σημείωσε «Ο Δυσσάκος είναι ένα αφήγημα με το οποίο ο αναγνώστης θα αισθανθεί απόλαυση, ενώ αυθόρμητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει και το στοχασμό της ζωής των ηρώων του έργου αλλά και της δικής του ζωής. Είναι το αφήγημα των τελευταίων πενήντα χρόνων της ελληνικής κοινωνίας· στην εξιστόρηση αυτή ο καθένας μας θα διακρίνει με σαφήνεια τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί και τις σφραγίδες που έχουν τεθεί στις ζωές όλων μας».
Η συγγραφέας Μπέττυ-Βεατρίκη Μαγρίζου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου υπογράμμισε ότι ο «Δυσσάκος» ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ο αναγνώστης δεν θέλει να το αφήσει από τα χέρια του και οι συγγραφείς θα ήθελαν να το έχουν γράψει εκείνοΙ.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον τίτλο και το εξώφυλλο του βιβλίου που κοσμείται από το γλυπτό του κορυφαίου πρόσφατα χαμένου, γλύπτη Γιώργου Λάππα , από τη σειρά έργων του κριτικής στους ‘’Αστούς του Καλέ’’του Ροντέν. Η ωραία πλοκή του, είπε, ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ελλάδα του όχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος , στις σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού, όπου γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, αφανείς ηρωίδες. Όπου οι πατεράδες αναγκάζονται να μπαρκάρουν γιατί κάτι πάντα τους κυνηγάει. Άλλοτε το πολιτικό καθεστώς , άλλοτε η ένδεια άλλοτε κάποιοι άλλοι λόγοι. Ή όπου υπάρχουν πατεράδες μπορεί να είναι τύραννοι. Παιδιά που μεγαλώνουν με την χαρά της αφέλειας αλλά χωρίς το πατρικό πρότυπο, χωρίς χάδια ψάχνοντας πρότυπα αλλού σε κάποιον ίσως δάσκαλο ή δασκάλα , δασκάλα στην περίπτωση του Δυσσάκου.
Ιδιαίτερη αναφορά, έκανε η κ. Μαγρίζου στο εύρημα της συγγραφέως να εκθέτει τα γεγονότα μέσα από γράμματα. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο Δυσσάκος παίρνει κι ένα γράμμα από τον ναυτικό πατέρα του. Κι είναι αυτά τα γράμματα τόσο γλαφυρά, τόσο περιεκτικά , τόσο ουσιώδη και αποδίδονται με απίστευτη μαεστρία στη γλώσσα. «Η Ελένη Αναστασοπούλου πολυγραφότατη, αφού και τα παιδικά της εκδίδονται το ένα πίσω από το άλλο, με την ιδιαίτερη δική της ξεχωριστή γραφή διεκδικεί και κερδίζει επάξια μια θέση στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία» κατέληξε η κ. Μαγρίζου.
Εντυπωσιασμένος ο αρχιτέκτονας κ. Νίκος Σαμαράς, από τη μαεστρία της συγγραφέως στη διάπλαση της μυθολογίας των ηρώων του βιβλίου αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα, στη πλοκή αλλά και στην ικανότητα της Ελένης Αναστασοπούλου να αποκαλύπτεται σταδιακά, να συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να κλιμακώνει συναισθήματα.
Ακόμη, ο ομιλητής πρόσθεσε μεταξύ άλλων «Ο «Δυσσάκος» της Ελένης Αναστασοπούλου γίνεται «ηθογραφία» με κάποια βιωματικά στοιχεία, καθώς περιγράφει ήθη και έθιμα του τόπου της, αναφέρεται σε συνηθισμένα ονόματα και υπαρκτά τοπωνύμια, θίγει γνωστά ζητήματα και καταστάσεις, που ενσωματώνονται αρμονικά στον αφηγηματικό κορμό και τον εμπλουτίζουν με χυμούς αληθινής ζωής. Εδώ η φαντασία αυτοπεριορίζεται από μια χαρακτηριστική σωφροσύνη, η πλοκή κι η εξέλιξη είναι μετρημένες, η μυθοπλαστική προσπάθεια διακρίνεται για ένα ιδιαίτερο ήθος, καθώς υποχωρεί οικειοθελώς, προκειμένου ν’ αφήσει χώρο στη ζωή, που ξεπερνάει άλλωστε και τον πιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κι έτσι προβάλλουν, σε πρώτο πλάνο, ζητήματα πανανθρώπινα, κι άλλα ιδιαίτερα, τοπικά, όλα όμως γνώριμα, θαρρείς δικά σου, που σε οδηγούν αβίαστα στην ταύτιση και τη συμπάθεια: η γέννηση, ο θάνατος κι η ξενιτειά, οι πολιτικές έριδες κι ο εμφύλιος, η σχέση με τη φύση και το Θεό, η εργασία κι οι βιωτικές μέριμνες, η έγνοια για τα παιδιά και τους γέροντες, η αγάπη κι ο έρωτας». Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Πάνος Σάπκας.
Στο τέλος της εκδήλωσης την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντας, η συγγραφέας κ.Ελένη Αναστασοπούλου διάβασε αποσπάσματα από το «Δυσσάκο» συνομίλησε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της. Μια κιθάρα και η φωνή, του Τάσου Βόγγολη, έκλεισε το χθεσινό λογοτεχνικό ταξίδι με μελοποιημένη Καββαδική ποίηση. Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ΟΥΗΛ βρέθηκαν επίσης ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Σωτήρης Βούλγαρης, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, η διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας κ. Χρύσα Βουλγαράκη, ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Νίκος Κοσμάνος, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης,

- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html#sthash.nvrx1nd3.dpuf

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο «Δυσσάκος» κέρδισε το αναγνωστικό κοινό

23 Φεβ 2016 0:30:50

Πολιτισμός

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Ελένη Αναστασοπούλου με τον «Δυσσάκο» κερδίζει επάξια μια θέση στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Εμπνευσμένη γραφή, ανατροπές και χιούμορ παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή έως το τέλος. Ο «Δυσσάκος» παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο θέατρο ΟΥΗΛ της Λάρισας, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση που συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό της πόλης που έσπευσε να την παρακολουθήσει.
Ο φιλόλογος PhD κ. Τάσος Μάτος τόνισε ότι το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Αναστασοπούλου με τίτλο «Δυσσάκος» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αφηγηματικό σύμπαν, ένα πέρασμα, ένα ταξίδι απο τη μια γενιά στην άλλη, στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Ακόμη ο κ. Μάτος αναφέρθηκε στο πηγαίο και αυθεντικό χιούμορ της συγγραφέως αλλά και στη χρήση της εικόνας ως εκφραστικού εργαλείου. Καταλήγοντας, σημείωσε «Ο Δυσσάκος είναι ένα αφήγημα με το οποίο ο αναγνώστης θα αισθανθεί απόλαυση, ενώ αυθόρμητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει και το στοχασμό της ζωής των ηρώων του έργου αλλά και της δικής του ζωής. Είναι το αφήγημα των τελευταίων πενήντα χρόνων της ελληνικής κοινωνίας· στην εξιστόρηση αυτή ο καθένας μας θα διακρίνει με σαφήνεια τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί και τις σφραγίδες που έχουν τεθεί στις ζωές όλων μας».
Η συγγραφέας Μπέττυ-Βεατρίκη Μαγρίζου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου υπογράμμισε ότι ο «Δυσσάκος» ανήκει στην κατηγορία των βιβλίων που ο αναγνώστης δεν θέλει να το αφήσει από τα χέρια του και οι συγγραφείς θα ήθελαν να το έχουν γράψει εκείνοΙ.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον τίτλο και το εξώφυλλο του βιβλίου που κοσμείται από το γλυπτό του κορυφαίου πρόσφατα χαμένου, γλύπτη Γιώργου Λάππα , από τη σειρά έργων του κριτικής στους ‘’Αστούς του Καλέ’’του Ροντέν. Η ωραία πλοκή του, είπε, ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Ελλάδα του όχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος , στις σκληρές συνθήκες ζωής του χωριού, όπου γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, αφανείς ηρωίδες. Όπου οι πατεράδες αναγκάζονται να μπαρκάρουν γιατί κάτι πάντα τους κυνηγάει. Άλλοτε το πολιτικό καθεστώς , άλλοτε η ένδεια άλλοτε κάποιοι άλλοι λόγοι. Ή όπου υπάρχουν πατεράδες μπορεί να είναι τύραννοι. Παιδιά που μεγαλώνουν με την χαρά της αφέλειας αλλά χωρίς το πατρικό πρότυπο, χωρίς χάδια ψάχνοντας πρότυπα αλλού σε κάποιον ίσως δάσκαλο ή δασκάλα , δασκάλα στην περίπτωση του Δυσσάκου.
Ιδιαίτερη αναφορά, έκανε η κ. Μαγρίζου στο εύρημα της συγγραφέως να εκθέτει τα γεγονότα μέσα από γράμματα. Κάθε χρόνο στα γενέθλια του, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ο Δυσσάκος παίρνει κι ένα γράμμα από τον ναυτικό πατέρα του. Κι είναι αυτά τα γράμματα τόσο γλαφυρά, τόσο περιεκτικά , τόσο ουσιώδη και αποδίδονται με απίστευτη μαεστρία στη γλώσσα. «Η Ελένη Αναστασοπούλου πολυγραφότατη, αφού και τα παιδικά της εκδίδονται το ένα πίσω από το άλλο, με την ιδιαίτερη δική της ξεχωριστή γραφή διεκδικεί και κερδίζει επάξια μια θέση στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία» κατέληξε η κ. Μαγρίζου.
Εντυπωσιασμένος ο αρχιτέκτονας κ. Νίκος Σαμαράς, από τη μαεστρία της συγγραφέως στη διάπλαση της μυθολογίας των ηρώων του βιβλίου αναφέρθηκε εκτενώς στα πρόσωπα, στη πλοκή αλλά και στην ικανότητα της Ελένης Αναστασοπούλου να αποκαλύπτεται σταδιακά, να συντηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να κλιμακώνει συναισθήματα.
Ακόμη, ο ομιλητής πρόσθεσε μεταξύ άλλων «Ο «Δυσσάκος» της Ελένης Αναστασοπούλου γίνεται «ηθογραφία» με κάποια βιωματικά στοιχεία, καθώς περιγράφει ήθη και έθιμα του τόπου της, αναφέρεται σε συνηθισμένα ονόματα και υπαρκτά τοπωνύμια, θίγει γνωστά ζητήματα και καταστάσεις, που ενσωματώνονται αρμονικά στον αφηγηματικό κορμό και τον εμπλουτίζουν με χυμούς αληθινής ζωής. Εδώ η φαντασία αυτοπεριορίζεται από μια χαρακτηριστική σωφροσύνη, η πλοκή κι η εξέλιξη είναι μετρημένες, η μυθοπλαστική προσπάθεια διακρίνεται για ένα ιδιαίτερο ήθος, καθώς υποχωρεί οικειοθελώς, προκειμένου ν’ αφήσει χώρο στη ζωή, που ξεπερνάει άλλωστε και τον πιο ευφάνταστο συγγραφέα. Κι έτσι προβάλλουν, σε πρώτο πλάνο, ζητήματα πανανθρώπινα, κι άλλα ιδιαίτερα, τοπικά, όλα όμως γνώριμα, θαρρείς δικά σου, που σε οδηγούν αβίαστα στην ταύτιση και τη συμπάθεια: η γέννηση, ο θάνατος κι η ξενιτειά, οι πολιτικές έριδες κι ο εμφύλιος, η σχέση με τη φύση και το Θεό, η εργασία κι οι βιωτικές μέριμνες, η έγνοια για τα παιδιά και τους γέροντες, η αγάπη κι ο έρωτας». Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού κ. Πάνος Σάπκας.
Στο τέλος της εκδήλωσης την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Τράντας, η συγγραφέας κ.Ελένη Αναστασοπούλου διάβασε αποσπάσματα από το «Δυσσάκο» συνομίλησε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της. Μια κιθάρα και η φωνή, του Τάσου Βόγγολη, έκλεισε το χθεσινό λογοτεχνικό ταξίδι με μελοποιημένη Καββαδική ποίηση. Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ΟΥΗΛ βρέθηκαν επίσης ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Σωτήρης Βούλγαρης, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, η διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας κ. Χρύσα Βουλγαράκη, ο πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Νίκος Κοσμάνος, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων της πόλης,

- See more at: http://www.eleftheria.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/item/104623-%CE%BF-%C2%AB%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C.html#sthash.nvrx1nd3.dpuf

90,1 fm Πέτρος Ιωάννου για τον ΔΥΣΣΑΚΟ

https://www.youtube.com/results?search_query=%CE%97+%CE%9F%CE%B4%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B1+%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82+%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%CF%82%2C+%22%CE%94%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82%22%2C+%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF

Η Οδύσσεια μιας χώρας,''Δυσσάκος''νεότερο βιβλίο της Ε. Aναστασοπούλου,μαζί στους 90,1fm της Λάρισας

Πέτρος Ιωάννου

Στο κόκκινο Ελσα Στρατος

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000029164/Me-mia-Omprela-Kokkini-MEROS-B

Με μια Ομπρέλα Κόκκινη (ΜΕΡΟΣ Β)

Με την Έλσα Σπυριδοπούλου και τον Στράτο Κερσανίδη    

29 Μαρτίου 2016 10:29:55

Κάθε μέρα 18:00-20:00 Στο Κόκκινο 93,4

 

 

Δευτέρα 28 Μαρτίου. Πλησιάζουμε προς το τέλος του μήνα, μια με βροχή μια με ήλιο. Η Ομπρέλα μας όμως ανοιχτή, Κόκκινη από ζωή και Τέχνη. Παρέα μας απόψε δύο συγγραφείς. Ο Αλέξης Σταμάτης με "Το βιβλίο της βροχής" (Εκδόσεις Καστανιώτη/ παρουσίαση 29/3 στον Ιανό) και η Ελένη Αναστασοπούλου με τον "Δυσσάκο" της (Εκδόσεις Γαβριηλίδης) το οποίο παρουσίασε πριν λίγες μέρες και στη Θεσσαλονίκη.

 

Επιπλέον, θα μιλήσουμε και με τον Νικόλα Καραγκούνη από το συγκρότημα "Σαν Ξέμπαρκοι" με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποιείται απόψε στη Μουσική Σκηνή "ξέΦωτο" και αφορά σε ένα μουσικό ταξίδι από την Πορτογαλία έως την Τουρκία με παραδοσιακά τραγούδια.

ΘΡΑΚΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

http://thraka-magazine.blogspot.gr/2016/03/37-o.html?m=1

Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ #37, Γράφει και παρουσιάζει o Γιώργος Παναγιωτίδης

Ελένη Αναστασοπούλου «Δυσσάκος», νουβέλα, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016

Η Ελένη Αναστασοπούλου, παρότι παρουσιάζεται όψιμα στα λογοτεχνικά πράγματα, μετά τo «Σκοτωμένο Νερό», το πρώτο προσωπικό της βιβλίο, μία συλλογή διηγημάτων, και επίσης μετά από την πρώτη εκδοτική εμφάνισή της, στον συλλογικό τόμο «Οδός Δημιουργικής Γραφής» και τη συμμετοχή της στην «Ανθολογία Σύντομου Διηγήματος», (δεν θα παρέλειπα τίποτα εξ αυτών από το βιογραφικό της) με τα κείμενά της προϊδέασε θετικά τους αναγνώστες της για την εξέλιξή της. Τον «Δυσσάκο» μάς τον προσφέρει ως ώριμο επιστέγασμα της ενασχόλησής της με τη λογοτεχνική γραφή. Τα παιδικά της βιβλία, τα μνημονεύω και αυτά, παρότι για την ενασχόληση της Ελένης με την παιδική λογοτεχνία δεν θα πάψω να αναρωτιέμαι, έχει στο μεταξύ εκδώσει ένα τέτοιο ενώ ένα δεύτερο αναμένει την έκδοσή του, επιβεβαιώνουν τη συγγραφική της ευαισθησία και επιμονή. Το τελευταίο που οπωσδήποτε θα κρατούσα από το βιογραφικό της, χάρη λογοτεχνικού ενδιαφέροντος, δεν είναι η πολυπραγμοσύνη της, η ενασχόλησή της με τα κοινά, η υπηρεσία της σε σημαντικές θέσεις ευθύνης της εκπαίδευσης αλλά η μακρόχρονη μαθητεία της και οι μεταπτυχιακές σπουδές της στη δημιουργική γραφή, πράγμα που ενώ για την αγγλόφωνη λογοτεχνία θα αποτελούσε διάκριση και υπόσχεση σημαντικής λογοτεχνικής παραγωγής, για τα στενά ελληνικά πράγματα ίσως φαντάζει ακόμα τόσο παράξενη ώστε να εγείρει καχυποψίες και ψιθύρους.

Ετούτο είναι εν ολίγοις το συγγραφικό εργαστήριο της Ελένης Αναστασοπούλου, η οποία εργάστηκε άοκνα έως σήμερα και καρποφόρησε αξιόλογα κείμενα, κείμενα που εκδόθηκαν χάρη στη λογοτεχνική τους ποιότητα, κείμενα που ευτύχησαν γρήγορα να γνωρίσουν τη θετική ανταπόκριση του αναγνωστικού τους κοινού, αρκετών σύγχρονων λογοτεχνών και μίας μερίδας της κριτικής. Ο «Δυσσάκος», ο μικρός Οδυσσέας δηλαδή, ταξίδεψε σήμερα από τη Λάρισα στην Αθήνα και μέλλετε να συνεχίσει το ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη, έχοντας τη φροντίδα της δημιουργού του στην εκδοτική του περιπέτεια και φέροντας τη σφραγίδα των εκδόσεων Γαβριηλίδης. Η λογοτεχνική του καταγωγή βρίσκεται πέριξ του Θανάση Βαλτινού, στον χρονικά μακρινό πλέον αλλά συγγενικό λογοτεχνικό ορίζοντα που φτάνει έως τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και ορίζει έναν ελληνοκεντρικό νέο-πριμιτιβισμό, όρος δανεισμένος από τις εικαστικές τέχνες, μία εκ νέου επιστροφή στη λαϊκή έκφραση, συμπεριλαμβάνοντας πεζογράφους όπως ο Γιώργος Ιωάννου, ο Κώστας Ταχτσής και ο Μάριος Χάκκας. Ο «Δυσσάκος» έρχεται από τον μεταπολεμικό ρεαλισμό κουβαλώντας στο δισάκι του σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό και πλήθος ιστορικών στοιχείων. Είναι συνοπτικά η πεντηκονταετής καθημερινότητα του επαρχιώτη φτωχού νεοέλληνα, η μιζέρια του χωριού που από χρόνο σε χρόνο μαραζώνει αναπότρεπτα, από τη δεκαετία του ’60 έως και σήμερα, μια μαρτυρία για τη νεοελληνική πραγματικότητα που φωτίζει τις ιδέες των ηρώων του και όχι τους ίδιους ως πρόσωπα χειροπιαστά, που εγείρει το συμβολισμό των ηρώων του μέσα από τη διαιώνιση μίας κοινής και επαναλαμβανόμενης μοίρας, άρρηκτα δεμένης με τη μοίρα του τόπου.

Στο αφηγηματικό μέρος, με τη μορφή επιστολών σε ένα μεγάλο μέρος του, εναλλάσσονται δραματοποιημένοι αφηγητές εσωτερικής εστίασης, που βλέπουν ο καθένας από τη δική του εσωτερική οπτική γωνία, κερδίζοντας σε αμεσότητα και χάνοντας σε αντικειμενικότητα, κατά την τάση που εμφανίστηκε κυρίαρχη την εποχή του μοντερνισμού, ότι δηλαδή μόνο υποκειμενικά μπορεί ο καθένας να συλλάβει και να ερμηνεύσει την πραγματικότητα. Πρόκειται για τη συνηθέστερη αφηγηματική συνθήκη που συναντούμε στα περισσότερα σύγχρονα κείμενα. Το περιεχόμενο είναι η ελληνική στερεοτυπική οικογένεια, η επιβλητική παρουσία της πιστής γυναίκας και ταγμένης μητέρας ριζωμένη στο σπίτι, ο πατέρας Οδυσσέας, ναυτικός, θαλασσοδαρμένος, μια ολόκληρη ζωή μακριά από την οικογένειά του για να συντηρεί την οικογένειά του -ματαίως;- ο γιός του ο Δυσσάκος που τελικά ακολουθεί τον ίδιον αυτό δρόμο του πατέρα του, ο παππούς Δυσσέας και η γιαγιά, δύο μόνιμα στηρίγματα, δύο παντοτινά παρούσες σκιές, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο του δράματος. Στα διαλογικά μέρη, είτε στο καφενείο είτε στην αυλή, άντρες ή γυναίκες, πολλές γνώριμες φωνές, αφελείς, αγαθές ή προβληματισμένες το κατά δύναμη, όπως αυτή του δασκάλου και της δασκάλας, ο μικρός κοινωνικός περίγυρος της οικογένειας, σχολιάζει τον μεγάλο κοινωνικό περίγυρο της ελληνικής πραγματικότητας. Τα γράμματα όλα έχουν αποδέκτη τον Δυσσάκο, από τον πατέρα του τα πρώτα, τα στερνά από τη γυναίκα του. Ένα γράμμα κάθε χρόνο, κάθε Δεκέμβρη, προσθέτει έναν χρόνο ιδιότυπης, υποκειμενικής εξιστόρησης της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας των τελευταίων πενήντα ετών. Η γνώση των αφηγητών είναι αποτέλεσμα της προσωπικής τους εμπειρίας. Τα γράμματα συναπαρτίζουν τον μεγάλο καμβά, το μεγάλο θέμα, πάνω στο οποίο γράφεται και η συμβολική ιστορία των ηρώων με πολύ χαλαρή πλοκή και λίγα επεισόδια, προσπαθώντας να αφηγηθούν πενήντα έτη μέσα σε ένα κείμενο εκατόν ογδόντα σελίδων περίπου. Αυτή η ιδιαίτερη μεταχείριση του αφηγηματικού χρόνου κατακερματίζει την αφήγηση και δημιουργεί έναν πεζογραφικό λόγο στον οποίο τα πάντα μας δίνονται κάθε φορά από την οπτική γωνία ενός μόνο προσώπου, εστιάζοντας όμως περισσότερο και αδιαφόρετα στην ιστορία της Ελλάδας παρά στην προσωπική του ιστορία. Ως προς το χειρισμό της πλοκής, η κλασική μορφή του μυθιστορήματος με αρχή, μέση και τέλος υπολανθάνει, αφού τα γεγονότα αποτελούν ψηφίδες που συνθέτουν το αφήγημα, διανθισμένες από σκέψεις και συναισθήματα.

Η εντύπωση της αυθεντικότητας της αφήγησης έρχεται ως αποτέλεσμα του αφηγηματικού ρυθμού των λαϊκών φωνών, οι οποίες αφηγούνται οικεία και γλαφυρά εκ βαθέων. Η συγγραφέας δίνει υπέροχες σκιαγραφίες των χαρακτήρων και με την εμπειρία της, αναδεικνύει πτυχές δραματικές και μορφές αντιπροσωπευτικές του ελλαδικού χώρου. Εκείνο που διακρίνει την τεχνική της Ελένης είναι η ικανότητά της, διατρέχοντας σημαντικά περιστατικά της σύγχρονης ιστορίας μας και διανθίζοντάς τα με σκηνές στερεοτυπικές -κοινότοπες και με φαινομενικά αδιάφορους - καθημερινούς διαλόγους, να προβάλει στο τέλος τη σημασία τους μέσα στη ζωή, και να δείξει ότι σ’ αυτά, κι όχι στα σημαντικά και τα μεγάλα, βρίσκεται, στις πιο δραματικές της μορφές, η ανθρώπινη μοίρα, το βάθος της ζωής. Η ρεαλιστική της ματιά μετατοπίζεται συχνά στον λυρισμό εγείροντας συγκινησιακά τον αναγνώστη και συχνά φανερώνει το ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρώων μέσα από το περιεχόμενο των λεγόμενών τους. Κατασκευάζει πολλά «εναλλακτικά εγώ», αφηγητές-ήρωες, οι οποίοι χρησιμοποιούν γλώσσα αυτό-αναφορική, αντικρίζοντας και περιγράφοντας τα πάντα μέσα απ’ το προσωπικό τους αντιληπτικό φίλτρο. Η αφήγηση της προσομοιάζει με το άθροισμα επιμέρους θεατρικών μονόλογων. Η γλώσσα είναι προφορική, ρέουσα, ανθρώπινη και οικεία και η ροή του λόγου γρήγορη, με κοφτές μεταβάσεις, επιδιώκοντας να δώσει στο κείμενο την αίσθηση της συναισθηματικά φορτισμένης μαρτυρίας, μιας «εν βρασμώ κατάθεσης». Το εκφραστικό ύφος του «Δυσσάκου», η επαναληπτικότητα στη σύνταξη και η αφθονία σύντομων φράσεων ακανόνιστου μήκους, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του βιβλίου και ασφαλώς έχει την καταγωγή του στη χρήση του πρώτου προσώπου. Το ύφος δηλαδή, προσομοιάζοντας στο ύφος της καθημερινής γλώσσας, μπολιασμένο με λυρισμό, ιχνηλατεί πολιτισμικά και καταστασιακά τη λαϊκή φωνή, υπακούοντας βεβαίως στους περιορισμούς και στις δυνατότητες μίμησης του ύφους αυτού από την συγγραφέα. Η Ελένη Αναστασοπούλου, μπορεί, όπως εξάλλου κάθε συγγραφέας, να γράφει με τα βιώματά της, άρα και με τα βιώματα του φύλου της και με τα βιώματα της εποχής στην οποία ζει και η ίδια, αλλά δοκίμασε με τον «Δυσάκκο» να τολμήσει να ξεπεράσει τα βιώματά της και να μπει στο πετσί όχι απλά άλλων ανθρώπων, αλλά ανδρών, που για λόγους φυσιολογικούς ή κοινωνικούς έχουν διαφορετικά βιώματα.

Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στην αξιοποίηση, εκ μέρους της Ελένης, του μυθικού Οδυσσέα, του δημοφιλέστερου ίσως προσώπου που σηματοδοτήθηκε, ως πολιτισμικό πρότυπο, με σημασίες που έχουν να κάνουν με τον πόλεμο, την πολύτροπη νόηση, τις θαλασσινές περιπέτειες και, όπως και στην περίπτωση του «Δυσσάκου», με την περιπλάνηση και τον νόστο. Πολυάριθμοι δημιουργοί τόσο από την ελληνική όσο και από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία έχουν μετασχηματίσει τον μύθο του Οδυσσέα, αναδεικνύοντας τον διακειμενικό χαρακτήρα του. Ο ομηρικός ήρωας φορτισμένος με την πείρα του πολύπαθου και σοφού ναυτικού, στην ποίηση της γενιάς του ’30, υπεράνθρωπος στον Καζαντζάκη, χρησίμευσε ως κάτοπτρο για να αντικατοπτρίσει την πολιτική και κοινωνική περιπέτεια της Ελλάδας. Η Ελένη Αναστασοπούλου λοιπόν, χρησιμοποιεί τη «μυθική μέθοδο», όπως την περιέγραψε ο Έλιοτ, τον αρχαίο μύθο δηλαδή για να αναδείξει για μία φορά ακόμα τον σαφή παραλληλισμό ανάμεσα στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη εποχή, έναν παραλληλισμό τον οποίο ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να ανασυστήσει.

Τελειώνω επαναδιατυπώνοντας την κατακλείδα του οπισθόφυλλου του βιβλίου: Ο «Δυσσάκος», μικρός Οδυσσέας, είναι τελικά ένα σπονδυλωτό πολυφωνικό μυθιστόρημα, ένα ψηφιδωτό, που θυμίζει στον έλληνα αναγνώστη κάτι από την ιστορία του και τη μοίρα του τόπου του, που ιχνηλατεί τον ορίζοντα αυτής εδώ της ζωής του, κυρίως μέσα από τη γλαφυρή και λυρική γλώσσα των λαϊκών αφηγητών του.