FARY TALLES-ELENI ANASTASOPOULOU- ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ-ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

2014

A beetle impedes the friendship of Erasmus and Herald. However, friendship has the power to overcome obstacles and difficulties. It has the power to transform people, give them courage and make them strive to conquer their dreams.

                                                                         2016

In the village Kipera, in Africa, the children grow up in huts, play in soil, creating toys with their hands like  balls from rags, cars with bottles and wheels from caps. The children in Kipera  are happy and love the candies. In the village lives also the giant Babayum who doesn’t love the children because they ate the candies that  giant loves very much.

When a baby was born in the village, the heart of Babayum  filled with love.

Since then everyone in Kipera of Afrika, lived happily and loved one another, the children continue to play on the soil with their improvised games and share the candies with Babayum.

                                                                       2016

A doll will be the companion of a child on the road of the forced and violent escape from his homeland. At the most difficult time,  in the middle of the turbulent sea, the doll falls into the waves to save her friend from the dragon of the seabottom. In the child's hands,  remained only the little sandal of the doll. The boy was desperate.

Will he see the lost doll again?
Will he wear her the sandal to come back to their home?
The doll will become the reason to find a friend in the new homeland and the sandal will become the symbol that will unite them.

2019   (Nominee for first prize from the Greek Children's Book Circle, member IBBY) The birds are Grandpa's friends. Every day Grandpa and Alba like to see the train and go to the train station. There, while waiting for the train, Grandpa tells stories of his life in Alba. But one day he began to forget and confuse names and places. The birds went to  his grandson Marios and made a plan to help grandfather remember again .

http://www.eleftheria.gr/%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/item/145954-%C2%AB%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CE%AC%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%AD-%CE%BC%CE%B5%C2%BB%E2%80%A6.html

Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ 26ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

«Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με»…

Δημοσίευση: 05 Ιαν 2017 10:40

Εκπαίδευση

• Δήμος Λάρισας

Η περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας, κ. Ελένη Αναστασοπούλου, απαντώντας στην κριτική που της ασκεί και στη διαμαρτυρία του προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 26ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας κ. Χαχάμη, για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, σε επιστολή της αναφέρει τα εξής:

«Κε Χαχάμη, με χαρά διαπιστώνω ότι το ενδιαφέρον σας συμπίπτει με αυτό της πολιτείας, την οποία εκ του ρόλου μου εκπροσωπώ, για τη φοίτηση των προσφύγων μαθητών και την παράλληλη απρόσκοπτη λειτουργία της φοίτησης των Ελλήνων μαθητών. Σας διαβεβαιώ ότι η πολιτεία προσπαθεί παρά τις δυσκολίες να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες για όλους.

Στο πλαίσιο αυτό έγινε στο γραφείο μου, σε εξαιρετικό κλίμα, συνάντηση συνεργασίας και ενημέρωσης με τον διευθυντή Α’/βάμιας κύριο Σωτήρη Βούλγαρη καθ' ύλην αρμόδιο, τους Δ/ντες των σχολείων, τις υπεύθυνες συντονίστριες των ΔΥΕΠ και εκπροσώπους των συλλόγων γονέων των Δημοτικών Σχολείων, 30ού, 7ου, Τερψιθέας και Κοιλάδας.

Έλειπε ο εκπρόσωπος των γονέων του 26ου αν και προσκλήθηκε.

Στην πρόσκληση που σας έγινε, διά μέσου της Δ/νσης του σχολείου όπως και σε όλους τους αντίστοιχους εκπροσώπους, εσείς απαντήσατε αρνητικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Παρά ταύτα, επειδή η τακτική "είπε ο ένας είπε ο άλλος" δεν βοηθά παρά μόνο παραποιεί, η Δ/νση Α’/βάθμιας Εκ/σης και η υπηρεσία μας είναι στη διάθεσή σας να σας ενημερώσει και να απαντήσει, έστω και κατ' ιδίαν αφού αρνηθήκατε να παρευρεθείτε στην προγραμματισμένη συνάντηση, σε ό,τι σας απασχολεί.

Παρά όμως τις διαβεβαιώσεις σας και το ενδιαφέρον για τη φοίτηση των προσφύγων μαθητών, μάλλον δεν έχετε πειστεί αφού τους χαρακτηρίζεται "παράνομους" και συμπερασματικά ως παράνομοι δεν μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οποιοδήποτε παιδί και πολύ περισσότερο πρόσφυγα πολέμου ως "παράνομο".

Τέλος συμμεριζόμαστε την αγωνία των γονέων και της κοινωνίας απέναντι σε νέες και άγνωστες καταστάσεις, ωστόσο δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια κανενός άλλου παρά μόνο της πολιτείας, βάσει νόμων και διεθνών συμβάσεων να αποφασίζει για τέτοια καίρια ζητήματα.

Και μιας και αναφέρεστε στην "Πολιτεία" του Πλάτωνα προφανώς θα γνωρίζετε ότι στην Αρχαία Ελλάδα σε περίπτωση ξένων, με τη μεσολάβηση της πολιτείας, η φιλοξενία αναθέτονταν σε ορισμένους πολίτες οι οποίοι αντιπροσώπευαν την πόλη, οπότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της δημόσιας φιλοξενίας.

Σε ό,τι δε αφορά στις δηλώσεις περί "άλλου τύπου καθεστώτα" τα αφήνω στην κρίση των αναγνωστών.

Ας ευχηθούμε τη νέα χρονιά να μην υποχρεωθούν άλλοι συνάνθρωποί μας σε αναγκαστική προσφυγιά. Αν όμως υπάρξουν εμείς θα "φροντίζουμε για τη φιλοξενία" όπως μας νουθετεί ο Μένανδρος και μας υπενθυμίζουν οι ιερές γραφές," Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με".

*Η κ. Αναστασοπούλου στην επιστολή της παραθέτει και την εγκύκλιο ορισμού των σχολείων/ΔΥΕΠ 215440/ΓΔ4 ΦΕΚ τ. Β΄ 4137/22-12-2016, στην οποία αναφέρονται τα επιλεγέντα σχολεία στη Λάρισα για τη δημιουργία τμημάτων εκπαίδευσης προσφύγων, μεταξύ αυτών και το 26ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας.

http://www.bookia.gr/index.php?action=book&bookid=213429&booklabel=%CE%9F%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%82

---

Καλλιόπη Γραμμένου

  5

Ναι, θα το πρότεινα σε φίλο-η μου

11-01-2017 08:58

Υπέρ  Καθηλώνει, Ανατρεπτικό, Διδακτικό, Πλούσια πλοκή, Τεκμηριωμένο

Κατά  

Σ’ ένα χωριουδάκι πέρα μακριά στην Αφρική, στο Κιπέρα, ζούν...

σε καλύβες από χώμα και άχυρο, οικογένειες με παιδιά χαρούμενα και ευτυχισμένα. Η Μπιμπι, η έγκυος μαμά του Αζιζ κάθε μέρα κουβαλούν νερό σε κουβάδες και τρώνε ουγκάλι από νερό , αλεύρι και καλαμπόκι. Για γλυκάκι έχουν ένα κομμάτι ζαχαροκάλαμο! Ο μπαμπάς του Αζιζ αναγκάζεται να δουλεύει μακρία σε μια πολιτεία και φεύγει από το σπίτι για πολλές μέρες.

Ο μικρός Αζιζ κάνει όνειρα και σχέδια για το μωρό που θα γεννηθεί, για το όνομά του, για τα παιχνίδια που θα παίζουν… Έχει κιόλας έτοιμη μια μπάλα από κουρέλια. Μαζί με τους φίλους τους παίζουν με αυτοκινητάκια που φτιάχνουν από πλαστικά μπουκάλια και καπάκια, με κούκλες που φτιάχνουν από πανιά και μαλλιά από τα μουστάκια από τα καλαμπόκια… τι ευτυχία και τι ανυπομονησία για τον ερχομό του μωρού!

Όμως πέρα στην άκρη του χωριού ζούσε ο Μπαμπαγιούμ , που αγαπά τις καραμέλες και καθόλου μα καθόλου τα παιδιά. Θα μου πείτε καραμέλες στο Κιπέρα; Πως; Οι μζούγκου (λευκοί άθρωποι) σκορπίζουν πίπι, όταν περνούν με τα μεγάλα αυτοκίνητα τους. Βροχή η καραμέλες-πίπι. Τα παιδιά τις τρώνε και τα καραμελόχαρτα τα δίνουν στον Αζιζ που κάνει συλλογή.

Θα καταφέρει η μυρωδιά από τα τόσα καραμελόχαρτα να φτάσει ο Μπαμπαγιουμ μέσα στο χωριό; Τι θα κάνει ο Αζιζ όταν δει να λείπει όλη η συλλογή του; Η αγριοφωνάρα του Μπαμπαγιούμ πως θα γίνει ένα χαμόγελο από μια φέτα φεγγαριού;

Τα χρυσόχαρτα, η μαγική νύχτα της γέννησης του μωρού της Μπίμπι, το κλάμα του μωρού, τα γέλια και οι φωνές των παιδιών, το ασημένιο χαμόγελο από τη σελήνη, το μυρωδάτο γιασεμί έχουν τόσο δύναμη που μπορούν να μαλακώσουν ακόμα και τη σκληρή καρδιά του Μπαμπαγιούμ.

Το βιβλίο «Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες» της Ελένης Αναστασοπούλου, σε εικόνες της Θέντα Μιμηλάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλους, μας μεταφέρει σε μια κοινωνία που ο τρόπος ζωής και οι συνήθειες των κατοίκων διαφέρει πολύ από τη δική μας καθημερινότητα.

Είναι ένα παραμύθι που ξεκλειδώνει μια πόρτα στον κόσμο, μια πόρτα να απολαύσει ο μικρός αναγνώστης μια διαφορετική κουλτούρα, ήθη και έθιμα ενός άλλου τόπου. Το cd που περιέχει το βιβλίο ενισχύει ακόμα αυτό το ταξίδι με την αφήγηση της συγγραφέας αλλά και με τα ηχογραφημένα τραγούδια από τα ίδια παιδιά του Κιπέρα, αλλά και του Κινταμάλ.

Όσο για την εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη είναι πραγματικά κάθε εικόνα κι ένας πίνακας ζωγραφικής. Χρώματα γήινα, μοτίβα αφρικάνικα, βλέμματα μου σε μαγνητίζουν, σε μεταφέρουν στο τοπίο και στον κόσμο του Κιπέρα.

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;  

Ναι

  /  

Όχι

  

http://www.femalevoice.gr/2016/12/femalevoicegr_63.html

ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ FEMALEVOICE.GR

12/30/2016 01:30:00 π.μ. Αρθρο

Ευχή είναι η επιθυμία αυτού που θέλουμε να συμβεί τόσο σε μας όσο και στους αγαπημένους μας. Οι ευχές που δίνονται απλόχερα κυρίως του στο τέλος της παλαιάς και στην αρχή της νέας χρονιάς είναι συνήθως επιφορτισμένες με προσδοκίες οι οποίες φτάνουν στα όρια του μαγικού.
 Όμως, το μαγικό και υπερφυσικό δημιουργεί μα παθητική προσμονή που οδηγεί στην παραίτηση όταν με το σβήσιμο της ευφορίας και της λάμψης των γιορτών έρχεται η ακύρωση των ευχών. Οι καιροί όμως δεν επιτρέπουν παραιτήσεις. Αντίθετα επιβάλλουν εγρήγορση και δράση.
Οι πρωταγωνιστές της προσωπικής μας ζωής  είμαστε εμείς και οφείλουμε να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας, να αγωνιστούμε για να κατακτήσουμε τους στόχους μας .
« Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,/τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…/στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία…»,
 ως  συμπρωταγωνιστές και συνδιαμορφωτές της καθημερινής, συλλογικής ζωής ας την απαλλάξουμε από την κατά Καβάφη «ανοησία» κι ας την νοηματοδοτήσουμε  με την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, την ανοχή και τον σεβασμό στο διαφορετικό, με την κατανόηση και την ενσυναίσθηση  του διπλανού μας.
Οι ευχές μου με τη μορφή της υπόσχεσης για δράση προσωπική και συλλογική  απευθύνονται καταρχάς στο χώρο της παιδείας, εκ του ρόλου μου ως Περιφερειακής Διευθύντριας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας  και φυσικά ως παιδαγωγού. Βέβαια είναι δύσκολο να γράψει κανείς για ότι αγαπά και τον πληγώνει και η Παιδεία ιδιαίτερα σε καιρούς κοινωνικοοικονομικής και ηθικοπολιτικής ένδειας είναι ένα πεδίο κατεξοχήν αγαπημένο και πληγωμένο.
 Ωστόσο, δεν έχουμε καιρό για παράπονα κι εξομολογήσεις κι εκείνο που θέλω να ευχηθώ και θα προσπαθήσω για την υλοποίησή του αφορά την ποιοτική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου το οποίο μαζί με τις γνώσεις που θα παρέχει θα διαμορφώνει και θα υπηρετεί τον άνθρωπο.
Στους γονείς και στους μαθητές ευχή και προσδοκία να πορευτούμε και να αγωνιστούμε μαζί για τον κοινό μας στόχο που είναι το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και παιδείας που οφείλουμε στη νέα γενιά.
 Εύχομαι στους συνεργάτες Διευθυντές Α/μιας και Δ/μιας  και στους  συναδέλφους εκπαιδευτικούς να έχουν υγεία και δύναμη διότι αυτοί είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος της εκπαίδευσης και κυρίως οι φορείς των ιδανικών και των αξιών της Παιδείας τις οποίες έχουν χρέος να μεταφέρουν στους μαθητές μας.
Στους συνεργάτες μου της Περιφερειακής Διεύθυνσης και όλους τους υπαλλήλους των υπηρεσιών της εκπαίδευσης  μαζί με τις ευχαριστίες μου για την προσπάθεια που καταβάλλουν για την  ανταπόκριση των υπηρεσιών  μας  στις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών, εύχομαι καλή ξεκούραση προσωπική και οικογενειακή γαλήνη.
Τέλος σε προσωπικό επίπεδο, στο μέγεθος του σύμπαντος που μου αντιστοιχεί,  να μπορώ να στηρίζω την οικογένειά μου όταν με χρειάζεται και να είμαι γενναιόδωρη με τους ανθρώπους γύρω μου. Και κάτι μικρό προσωπικό που μοιάζει όντως μαγικό, λίγο περισσότερο χρόνο για  διάβασμα και γράψιμο κι ένα ταξίδι στην Αφρική για μια αγκαλιά με τα παιδιά του Κιπέρα και του Κινταμάλι…
Κάθε φέτος και καλύτερα…
Καλή Χρονιά,

Ελένη Αναστασοπούλου
Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας

http://www.ekedisy.gr/biomatiko-ergastirio-to-paramithi-mesa-apo-to-ekpedeftiko-drama-o-daskalos-se-rolo/

Bιωματικό εργαστήριο: «Το παραμύθι μέσα από το Εκπαιδευτικό Δράμα- Ο Δάσκαλος σε Ρόλο»

Τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου στις 19:30 στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης (Τριπόδων 23, Πλάκα) θα πραγματοποιηθεί βιωματικό εργαστήριο για γονείς και εκπαιδευτικούς με θέμα: Το παραμύθι μέσα από το Εκπαιδευτικό Δράμα- Ο Δάσκαλος σε Ρόλο

Εισηγήτρια θα είναι η Διευθύντρια της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας και συγγραφέας Ελένη Αναστασοπούλου.

Λίγα λόγια για το εκπαιδευτικό δράμα

Το εκπαιδευτικό δράμα είναι μια θεατροπαιδαγωγική τεχνική προσέγγισης του παραμυθιού, στην προκειμένη περίπτωση, και δεν συνιστά σκοπό αλλά μέσο.

Δεν στοχεύει στη δημιουργία  ηθοποιών ή θεατρικών συγγραφέων παρά μόνο αναζητά, δια μέσου της θεατρικής εμπειρίας, ευαισθησίες και λύσεις συγκρουσιακών καταστάσεων που  μόνομέσα από το θέατρο ανιχνεύονται .

Κατά την διάρκεια του  εκπαιδευτικού δράματος η έμφαση δίνεται στη δράση και όχι  στο τελικό παραγόμενο  προϊόν, διότι δεν υπάρχει τέλος στην παιδευτική διαδικασία που στοχεύει στην ολόπλευρη προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των συμμετεχόντων αλλά και στην κατάκτηση γνώσεων και απόκτησης συνείδησης  μέσα στο κοινωνικό της πλαίσιο .

Με αυτή τη  διαφορετική προσέγγιση ενός βιβλίου – παραμυθιού,  οι μαθητές συμμετέχουν  οι ίδιοι στην δημιουργία ή αναδιαμόρφωση  της ιστορίας και το μετατρέπουν από απλή αφήγηση σε δρώμενο. Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και η ιστορία διαμορφώνεται σταδιακά από τα παιδιά. Βασικοί του στόχοι η δημιουργικότητα, η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και των κοινωνικών ικανοτήτων των παιδιών.

Συνήθως για να γίνει η προσέγγιση ενός παραμυθιού με  το  εκπαιδευτικού Δράμα πρέπει το παραμύθι  να μιλά για «κάτι» σημαντικό κι αυτό  να συνδέεται με ανθρώπινες αξίες και να εκφράζει αιτήματα κι ανάγκες των παιδιών και της εποχής.  Έννοιες όπως η διαφορετικότητα, η πολυπολιτισμικότητα, ο πόλεμος και η ειρήνη, η μετανάστευση, η οικονομική κρίση, οι διαπροσωπικές σχέσεις, τα συναισθήματα, η φιλία, η αποδοχή του ξένου,  αναδεικνύονται με όχημα τη γλώσσα του θεατρικού παιχνιδιού και της αφήγησης, του σώματος και της κίνησης.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

H Ελένη Αναστασοπούλου κατάγεται από το Αργυροπούλι Τυρνάβου και το Δίλοφο Κοζάνης. Ζει στη Λάρισα. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Ελλάδα – ΑΠΘ- κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα -ΑΠΘ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας- και στην Ιταλία. Έκτοτε, εκπαιδεύει κι εκπαιδεύεται, δια βίου, τόσο στο πεδίο της παιδαγωγικής όσο και στη λογοτεχνία. Ανάμεσα στα βιβλία της: Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες (Διάπλους), Δυσσάκος (Γαβριηλίδης), Το μυστικό της Ερασμίας και του Έραλντ (Διάπλους), Σκοτωμένο νερό (Γαβριηλίδης).

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Το σανταλάκι» από τις εκδόσεις Διάπλους

Είσοδος ελεύθερη -Θα χορηγηθούν βεβαιώσεις συμμετοχής

Kρατήσεις θέσεων στέλνοντας email με θέμα τον τίτλο του εργαστηρίου με το ονοματπώνυμο σας και τηλέφωνο επικοινωνίας στο info@ekedisy.gr

Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης

Τριπόδων 23, Πλάκα (σταθμός μετρό Ακρόπολη)

Τ: 210 3250341

http://www.eleftheria.gr/%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/item/139874-%C2%AB%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1%E2%80%A6%C2%BB.html

Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

«Η προστασία των προσφυγόπουλων είναι αδιαπραγμάτευτη αξία…»

* «Η υποδοχή και η φοίτηση των παιδιών-προσφύγων στα σχολεία υποδοχής, δεν τελούν υπό την διακριτική ευχέρεια κανενός», δηλώνει η περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης

Δημοσίευση: 27 Νοε 2016 14:05

Εκπαίδευση

Η περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας, κ. Ελένη Αναστασοπούλου

Η κοινωνία μας καλείται να διαχειριστεί την αθρόα είσοδο και –τελικά- εγκατάσταση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας, που διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα στην καθημερινότητά της.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση διχάστηκε, με φωνές ξενοφοβίας από τη μία και φωνές στήριξης από την άλλη, για τους ανθρώπους που ζητούν …χώρο στη ζωή μας και μια νέα πατρίδα.

Τα προσφυγόπουλα, η πλέον ευάλωτη ομάδα ατόμων, αντιμετωπίζουν επίσης μια νέα πραγματικότητα αναζητώντας μια νέα αρχή και το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση.

Η λαρισινή κοινωνία θα κληθεί σύντομα να δεχθεί τα προσφυγόπουλα στα σχολεία με τα παιδιά της. Εκεί θα δοκιμαστεί η παιδεία της, τα ταμπού που τυχόν υπάρχουν και πιθανόν να βγουν στην επιφάνεια προβληματισμοί, φόβοι, όπως έχουν εμφανιστεί είτε σε μεγάλο είτε σε μικρό βαθμό, από γονείς άλλων κοινωνιών, που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση.

Η γνώση βέβαια για το νέο που θα έρθει, είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος της αλλαγής. Γονείς και εκπαιδευτικοί θα είναι καλό να γνωρίζουν και πιθανόν έτσι ,να δεχθούν ομαλά, τη νέα πραγματικότητα, αν ξέρουν ότι όλα όσα έχουν προγραμματιστεί, στηρίζονται και στη βάση να μην διαταραχθεί η ομαλή σχολική ζωή των παιδιών τους.

Όμως τι ακριβώς προγραμματίστηκε; Ποια σχολεία θα υποδεχθούν τα προσφυγόπουλα; Τι ανάγκες τους θα καλυφθούν; Πώς θα γίνει η ένταξή τους σε μια σχολική κοινότητα; Είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι οι εκπαιδευτικοί να δημιουργήσουν γέφυρες σύνθεσής τους με τα ελληνόπουλα;

Η διευθύντρια της Διεύθυνσης Περιφερειακής Εκπαίδευσης Θεσσαλίας (Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας) , κ. Ελένη Αναστασοπούλου, μίλησε στην «Ε», για όλα αυτά και απαντά:

*Κυρία Αναστασοπούλου, γονείς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αντέδρασαν διαμαρτυρόμενοι για την εισαγωγή προσφυγόπουλων μαθητών στα σχολεία και δημιουργήθηκαν προβλήματα στην ομαλή ένταξή τους. Τι μαρτυρά αυτή η άρνηση;

-«Αντιλαμβάνομαι την ανησυχία των γονέων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζομαι τις ακραίες αντιδράσεις. Να επισημάνω ότι είναι επιθυμητή η δημιουργική συνεργασία με στόχο την ανταλλαγή απόψεων για τη βελτίωση των συνθηκών φοίτησης, όπου χρειάζεται.

Σε αντίθεση βεβαίως με ακραίες τοποθετήσεις και αρνητικές στάσεις, απέναντι σε νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και κυρίως στα δικαιώματα των παιδιών τα οποία είναι αδιαμφισβήτητα.

Εξάλλου ο ν. 3386/2005, αρ. 72 για την πρόσβαση των ανήλικων υπηκόων τρίτων χωρών στην εκπαίδευση αναφέρει ότι «Ανήλικοι υπήκοοι τρίτων χωρών, που διαμένουν στην Ελληνική Επικράτεια, υπάγονται στην υποχρεωτική σχολική φοίτηση, όπως και οι ημεδαποί».

Ως εκ τούτου η υποδοχή και η φοίτηση των παιδιών-προσφύγων στα σχολεία υποδοχής, δεν τελούν υπό τη διακριτική ευχέρεια κανενός».

* Ποια είναι η ευθύνη και ο ρόλος των εκπαιδευτικών, μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις; Είναι ενιαίος –τουλάχιστον από παιδαγωγικής άποψης- ο τρόπος αντιμετώπισης των προσφυγόπουλων από τους εκπαιδευτικούς ή υπόκειται κι αυτός στις κοινωνικοπολιτικές απόψεις του κάθε δασκάλου;

-«Για τους εκπαιδευτικούς συνιστά υπηρεσιακή υποχρέωση και οφείλουν να προφυλάξουν όλα τα παιδιά, πρόσφυγες και μη, από εκδηλώσεις με ρατσιστικές ή ξενοφοβικές προεκτάσεις.

Στο σχολείο, όπως και σε όλη την κοινωνία, η συνύπαρξη κι ο διάλογος των πολιτισμών ανοίγει ένα δίαυλο επικοινωνίας, κατανόησης και αλληλεγγύης για όλους.

Επιτρέψτε μου να αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα μιας ιστορίας…

«Έφυγαν νύχτα. Περπάτησαν για πολλές μέρες, πέρασαν μεγάλες ταλαιπωρίες κι εγκαταστάθηκαν σε ξένη γη. Το μικρό παιδί και οι γονείς του εξαναγκάζονται να φύγουν, για να γλιτώσουν από την απειλή του θανάτου. Καταδιωγμένοι, κουρασμένοι, πεινασμένοι, τρομαγμένοι… Μάτια τρομαγμένα, ανήσυχα, ψυχές κουρασμένες και φοβισμένες. Ζητούν ένα στοργικό βλέμμα, ένα φιλικό χέρι, λίγο ζεστό φαγητό, έναν καλό λόγο».

Δεν είναι η ιστορία κάποιου από τα παιδιά-πρόσφυγες, είναι το μάθημα «Ο Ιησούς διωκόμενος, καταφεύγει στην Αίγυπτο» από το βιβλίο Θρησκευτικών της Δ΄ Δημοτικού, το οποίο και καταλήγει με τον λόγο του Χριστού: «Ξένος ήμουν και με φροντίσατε… Αν κάνατε κάποιο καλό σ’ έναν από τους ταπεινούς αδελφούς μου, είναι σαν να το κάνατε σ’ εμένα…».

Η προσφυγιά δεν είναι φαινόμενο των καιρών. Η παγκόσμια ιστορία είναι διάσπαρτη από μετακινήσεις κάθε τύπου: προσφυγιά, μετανάστευση, ανταλλαγές πληθυσμών με κοινό βίωμα το «ξένος σε ξένο τόπο». Το έζησαν οι παππούδες μας ως πρόσφυγες, το ζούμε τώρα εμείς και τα παιδιά μας ως μετανάστες, εργατικού ή επιστημονικού τύπου.

Ίσως αυτή η προσφυγιά που βιώνουμε σήμερα και καλούμαστε να διαχειριστούμε με τη χώρα μας να βρίσκεται στο αποκορύφωμα της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, να είναι η χειρότερη προσφυγική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία εξωθεί εκατομμύρια συνανθρώπους σε αναγκαστική μετακίνηση.

Από τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης του 1951, για το καθεστώς των προσφύγων προκύπτει ότι η διεθνής κοινότητα αναλαμβάνει την προστασία των ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους αφού οι χώρες τους τελούν σε συγκρούσεις ή εμφύλιες διαμάχες. Από τα παραπάνω συνάγεται η υποχρέωση και της δικής μας χώρας απέναντι στους πρόσφυγες.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που προέρχονται από σπαρασσόμενες χώρες, όπως η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, υπάρχουν πολλά παιδιά, πολλά εξ αυτών ασυνόδευτα. Το χρέος απέναντι στα παιδιά –πρόσφυγες είναι διπλό καθώς απορρέει και από το άρθρο 2 της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού, την οποία έχει επικυρώσει και η χώρα μας, και καθορίζει ότι κάθε παιδί έχει τα ίδια δικαιώματα, ανεξάρτητα από την ταυτότητα, από την εθνικότητα, τη γλώσσα του, τη θρησκεία, το φύλο, τις παραδόσεις του.

Επομένως δεν τίθεται καμία αμφισβήτηση ως προς τα δικαιώματα ούτε και ως προς τις υποχρεώσεις μας απέναντι στα παιδιά-πρόσφυγες.

Παιδιά που βίωσαν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία, την απειλή του θανάτου, την πρόσκαιρη ή μόνιμη απώλεια της πατρίδας τους. Η πατρίδα εκτός από την υλική υπόσταση, η οποία ορίζεται από τα σύνορα και τα εδάφη, έχει και εννοιολογικό χαρακτήρα και προσδιορίζεται από την προσωπική εμπειρία του καθενός.

Αυτή την προσωπική εμπειρία, που έχει να κάνει με συναισθήματα, με μνήμες, με εμπειρίες, με χαρές και λύπες οι οποίες σημαδεύουν την παιδική ηλικία κυρίως, έχουμε χρέος, ως παιδαγωγοί και ως άνθρωποι να συμβάλλουμε ώστε να βιωθεί και να εγγραφεί στη μνήμη των παιδιών –προσφύγων ως μια θετική εμπειρία».

«ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ» ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

*Η λαρισινή κοινωνία, θα κληθεί σύντομα να «δοκιμαστεί» κι αυτή με τη φοίτηση προσφυγόπουλων στα σχολεία της, καθότι εγκαταστάθηκαν πριν λίγες μέρες οι πρώτοι (αραβόφωνοι) πρόσφυγες στο Κουτσόχερο. Ποιος προγραμματισμός έχει γίνει μέχρι σήμερα για να επιτευχθεί ομαλά, αυτός ο στόχος (περιλαμβάνει την προετοιμασία μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων της τοπικής κοινωνίας);

-«Η Λαρισινή κοινωνία όπως και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία καλείται να δοκιμαστεί στο πεδίο της δημοκρατίας, που στηρίζει την ύπαρξη της στην προστασία των αδυνάτων και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξάλλου οι μνήμες της προσφυγιάς διατηρούνται έντονες στον τόπο μας και είμαι βέβαιη ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και η προστασία των πλέον ευάλωτων μελών, όπως είναι τα παιδιά θεωρείται αδιαπραγμάτευτη αξία.

Ο προγραμματισμός και σχεδιασμός αφορά καταρχάς στην πρόσληψη του συντονιστή στις Δομές Υποδοχής για την Εκπαίδευση των προσφύγων και σε δεύτερη φάση την πρόσληψη των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Η συντονίστρια του Κουτσόχερου κ. Μακρή σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις Α/βάμιας και Β/βάμιας Εκπ/σης διερευνούν, μεριμνούν και οργανώνουν τις προϋποθέσεις για την ομαλή ένταξη των παιδιών-προσφύγων, όταν βέβαια ολοκληρωθεί η εγκατάστασή τους στο Κουτσόχερο.

Αναπτύσσονται συνεργασίες με όλους τους φορείς, Δήμο, Νοσοκομεία, εθελοντικές οργανώσεις και όποιον άλλο εμπλέκεται έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι συνθήκες υγιεινής και ασφαλούς διαβίωσης και να προληφθεί οποιαδήποτε δυσκολία».

* Επιλέχθηκαν τα σχολεία που θα φιλοξενήσουν τάξεις υποδοχής προσφυγόπουλων στη Λάρισα και αντίστοιχα οι εκπαιδευτικοί που θα διδάξουν;

-«Δεν επιλέχθηκαν ακόμη τα σχολεία, διότι δεν γνωρίζουμε ούτε τον ακριβή αριθμό των παιδιών, ούτε και τις ηλικίες τους έτσι ώστε να προγραμματίσουμε τον αριθμό των τμημάτων, των απαιτούμενων εκπαιδευτικών, των υποδομών και των υλικών που θα χρειαστούμε. Ωστόσο είμαστε σε ετοιμότητα και διερευνούμε κάθε πιθανή λύση.

Η συγκυρία, εξαιτίας της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη για τη χώρα μας, η οποία αγωνίζεται να αντεπεξέλθει τόσο στις διεθνείς όσο και στις εσωτερικές της υποχρεώσεις. Ας μην προσθέσουμε στην υπάρχουσα και μια ακόμη ανθρωπιστική κρίση με την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό από το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στη ζωή, στο όνειρο και σε ένα καλύτερο αύριο των παιδιών με προσφυγική καταγωγή.

Ας δώσουμε στην έννοια της πατρίδας τη γεύση της αποδοχής, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της αγάπης».

Συνέντευξη: Λένα Κισσάβου

http://www.eleftheria.gr/%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/item/138092-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD.html

ΤΟΝΙΖΕΙ Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΕΛΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

"Το Πολυτεχνείο είναι παρόν και μέλλον"

Δημοσίευση: 16 Νοε 2016 15:46

φωτογραφία: Αλέξανδρος Ευθυμιόπουλος

Τη διαχρονική σύνδεση του νοήματος και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με το σήμερα, με νέες διεκδικήσεις και αγώνες σημειώνει με δήλωσή της η Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης, κ. Ελένη Αναστασοπούλου.

Αναλυτικά το μήνυμα
«…θα ’θελα ν’ αναφέρω κάποιους στίχους, ένα επίγραμμα• να το σκαλίσω νοερά, τουλάχιστο, στον τοίχο με τα κάγκελα. Όμως …έχω κυρίως στο νου μου αρχαία επιτύμβια επιγράμματα… που δεν αποδίδουν πια τις περιστάσεις. Μιλούν για τόξα και ακόντια, ενώ εδώ θέρισαν πολυβόλα.
Μάλλον κάτι άλλο πρέπει να σκεφτούμε…» προέτρεπε από το 1976 ο Γιώργος Ιωάννου.

Η προτροπή είναι διαχρονική καθώς το ζήτημα της σύνδεσης του νοήματος και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με το σήμερα, με νέες διεκδικήσεις και αγώνες παραμένει ζητούμενο.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο ένα ιστορικό σημείο αναφοράς του παρελθόντος. Είναι παρόν και μέλλον. Αποτελεί την κύρια έκφραση της αντιφασιστικής πάλης του ελληνικού λαού η οποία δικαιώθηκε με την κατάρρευση της δικτατορίας και την σταδιακή παγίωση των δημοκρατικών κατακτήσεων. Πήρε μορφή από τις θυσίες και το παράπονο των αδικημένων, από το τραγούδι των εκτοπισμένων, βάφτηκε με χρώμα και ήχο από τις σιωπές των κρατητηρίων.
Έχει ταυτόχρονα και μια δεύτερη όψη, αυτή της εξέγερσης της ελληνικής νεολαίας, ενταγμένη σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα που ξεσήκωσε τον κόσμο, κυρίως τους νέους, για ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος και των συνεπειών του. Έγινε σύνθημα στους τοίχους, πανό και κραυγή στις διαδηλώσεις, γροθιά στο κατεστημένο.
Η δεύτερη αυτή όψη παραμένει αδικαίωτη όσο εκείνα τα αιτήματα θα μεταβάλλονται σε προσχήματα, θα γίνονται λόγια μεγάλα σε γιορτές, όσο θα εξαργυρώνονται στο όνομα της εξουσίας, ενώ οι νέοι θα ασφυκτιούν σε έναν κόσμο ανεργίας, ανισοτήτων, ισοπέδωσης, παθητικής στάσης για όσα συμβαίνουν γύρω τους και προσμονής της λύσης από κάθε λογής σωτήρες.
Ένα από τα συνθήματα του Μάη του ’68 ήταν “Α¬νοίξ¬τε τα μά-τια και σπά¬στε την τη¬λε¬ό¬ρα¬ση” γιατί η τηλεόραση ήταν η έκφραση του κατεστημένου που είχε τη δύναμη να αποκοιμίζει συνειδήσεις και να καθηλώνει τον πολίτη στον καναπέ έτσι ώστε να αποφασίζουν άλλοι γι αυτόν.
Ανοίξτε τα μάτια και ενώστε τα χέρια, το μήνυμα της ενωτικής φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γιατί οι αλλαγές δεν είναι ζήτημα ενός, αλλά ζήτημα συλλογικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, που ξεπερνά το ατομικό βόλεμα και τον προσωπικό μικρόκοσμο και μετατρέπει την αντίσταση σε μια μοναδική εμπειρία συμμετοχής, ανατροπής, προόδου.
Το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» παραμένει επίκαιρο και στις σημερινές συνθήκες, καθώς εκφράζει την προάσπιση, την περιφρούρηση και την πίστη στις αξίες της Ελευθερίας, των ατομικών δικαιωμάτων στη ζωή, την εργασία, την παιδεία.
Παραμένει επίκαιρο, γιατί θυμίζει ότι οι φοιτητές ένωσαν τους φόβους τους ενάντια στον φόβο του απροκάλυπτου φασισμού των τανκς και υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία, μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι και την καρδιά γεμάτη όνειρα.
Αυτή τη Δημοκρατία, οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε καθημερινά ενάντια στον καλυμμένο φασισμό του ρατσισμού, της μη αποδοχής του διαφορετικού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού και της βίας για ν’ανθίζουν γαρύφαλλα κι ας είναι Νοέμβρης.

ο Μπαμπαγιούμ απο τον Κώστα Στοφόρο στο literature

Πιστεύω με επιμονή και …δογματισμό ότι η γνώση μπορεί να είναι διασκεδαστική. Και κάθε τόσο εμφανίζονται βιβλία που επιβεβαιώνουν την πεποίθησή μου αυτή.

Read more at: http://www.literature.gr/

Μπορούν τα χρυσόχαρτα από τις καραμέλες να γίνουν αστέρια και να σχηματίσουν τον Σταυρό του Νότου; Ναι, ασφαλώς! Αρκεί μια παραμυθού να πάρει το μαγικό της ραβδί και να αρχίσει να μας λέει την ιστορία. Αρκεί μια εικονογράφος/ ζωγράφος να πάρει τα πινέλα της και να ζωγραφίσει με τέχνη και φαντασία. Κι έτσι βγαίνει ένα βιβλίο όπως «Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες» (εκδόσεις Διάπλους) της Ελένης Αναστασοπούλου με εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη. Ένα παραμύθι που μας ταξιδεύει στο Κιπέρα, κει πέρα μακριά στην Αφρική, ένα μικρό χωριό όπου ζει ο μικρός Αζίζ. Εκεί όπου ζει και ο γιγαντόσωμος Μπαμπαγιούμ που αγαπάει τις καραμέλες, αλλά όχι τα παιδιά. Εκεί, σ’ αυτό το μικρό χωριό, ένα βράδυ, με την αφορμή της γέννησης ενός μωρού θα συμβούν πράγματα μαγικά. Και σαν τους τρεις Μάγους με τα δώρα, τρεις φίλοι θα χαρίσουν ένα ασημένιο χαμόγελο, ένα χρυσόχαρτο από το δέντρο που στόλισαν τα παιδιά κι ένα μυρωδάτο γιασεμί που μόλις είχε ανοίξει τα πέταλά του… «Κι αν με ρωτάτε για τον Αζίζ, τη Λούλου, τον Μούσα και τ’ άλλα παιδιά, / κει πέρα στο Κιπέρα, κει πέρα μακριά στην Αφρική, / παίζουν στα χώματα ακόμα με καραμελόχαρτα και κουρελάκια/ και το ζαχαροκάλαμο στο στόμα/ Φορούν χαμόγελο ασημί / φτιάχνουν μπάλες και κουκλάκια/ κι αυτοκίνητα με ρόδες από καπάκια. Το βιβλίο περιέχει και CD με αφήγηση του παραμυθιού από τη συγγραφέα και πρωτότυπη μουσική από την Αφρική (τραγουδούν παιδιά από το Κιπέρα και το Κινταμάλι)

Read more at: http://www.literature.gr/

Πιστεύω με επιμονή και …δογματισμό ότι η γνώση μπορεί να είναι διασκεδαστική. Και κάθε τόσο εμφανίζονται βιβλία που επιβεβαιώνουν την πεποίθησή μου αυτή.

Read more at: http://www.literature.

Πιστεύω με επιμονή και …δογματισμό ότι η γνώση μπορεί να είναι διασκεδαστική. Και κάθε τόσο εμφανίζονται βιβλία που επιβεβαιώνουν την πεποίθησή μου αυτή.

Read more at: http://www.litera

http://www.literature.gr/diaskedazo-ke-matheno-tou-kosta-stoforou/

ΔΥΣΣΑΚΟΣ: Κριτικη της Ευης Δημοπούλου στο diastixo

Ελένη Αναστασοπούλου: «Δυσσάκος» κριτική της Εύης Δημοπούλου

Σε ένα ταξίδι εσωτερικό μάς παρασύρει ο Δυσσάκος (εκδόσεις Γαβριηλίδη) της Ελένης Αναστασοπούλου, εκεί όπου η ψυχή είναι πανίσχυρη. Ταξίδια κοντινά και μακρινά, ταξίδια του σώματος και του νου, όλα χωρέσανε στο δισάκι του. Αλλά αυτό δεν βαραίνει στους ώμους του. Η ψυχή μόνο ζητά να ελαφρώσει.
Ο Δυσσάκος ή Δισάκος, κατά την ανορθογραφία του δασκάλου, είναι σύμφωνα με τον τελευταίο ο άνθρωπος που γιατρεύει όλους τους πόνους του κόσμου, αλλά κατά τη συγγραφέα ο άνθρωπος που αγωνίζεται για να γιατρέψει τους δικούς του πόνους, να μετατρέψει το άλγος του σε άκος, γι’ αυτό και μετονομάζεται Άκης, λες και με την ένδυση ενός άλλου ονόματος, ηχητικά συγγενικού, θα μπορέσει να οικειοποιηθεί και τα χαρακτηριστικά της ίασης, της γιατρειάς της ψυχής. Σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας, θα περιπλανηθεί αναζητώντας τη δική του Ιθάκη. Η περιπλάνησή του είναι η αναζήτηση της ταυτότητάς του.

Ο Δυσσάκος είναι κάτι πέρα από την Οδύσσεια δύο απλών και καθημερινών ανθρώπων. Είναι η Οδύσσεια ενός ολόκληρου λαού που, χωρίς να φοβηθεί τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, συνεχίζει το ταξίδι του ψάχνοντας να βρει τη χαμένη του ταυτότητα.

Το Μαρικάκι ή Μαρία είναι το δεύτερο σημαντικό πρόσωπο του μυθιστορήματος, η πρωταγωνίστρια της δικής της τραγωδίας. Δύο ιστορίες παράλληλες κι όμως αλληλένδετες. Η Μαρία δεν θα περιπλανηθεί σε τόπους μακρινούς για να βρει τη δική της Ιθάκη. Τα ταξίδια της είναι μόνο ταξίδια του νου, του πνεύματος και της ψυχής. Μια φορά θα ταξιδέψει με το σώμα, το σώμα που θα γίνει ο φάρος για το καράβι του Οδυσσέα που δεν βρίσκει το δρόμο του γυρισμού.
Αξιοσημείωτοι είναι οι αφηγηματικοί τρόποι με τους οποίους η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ιστορία. Η αφήγηση της δασκάλας συχνά διακόπτεται από τα γράμματα του πατέρα του Δυσσάκου από τη μια και της Μαρίας από την άλλη, αλλά και από τους διαλόγους των αντρών στο καφενείο και των γυναικών της αυλής, σε σημείο που ο αναγνώστης ξεχνά πολλές φορές την παρουσία της αφηγήτριας και την ξαναθυμάται κάπου προς το τέλος, καθιστώντας την έτσι πιο διακριτική. Τα γράμματα δίνουν φωνή στους ήρωες, τους κάνουν πιο διάφανους, πιο τραγικούς και σαν ένα είδος μονολόγου αποκαλύπτουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, ενώ παράλληλα προωθούν και την εξέλιξη της ιστορίας.

Οι διάλογοι των αντρών στο καφενείο και των γυναικών της αυλής, πέρα από τη διαφορά στον τυπογραφικό τους χαρακτήρα, ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο κείμενο σαν λεκτικά διαλείμματα, θυμίζοντάς μας τον Χορό της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τα μέλη του Χορού αποτελούν μέρη της τοπικής κοινότητας και διαμορφώνονται ανάλογα με την ταυτότητα των κεντρικών προσώπων. Οι σχέσεις του Χορού με τους βασικούς ήρωες αντανακλούν κάτι από τον χαρακτήρα, το κοινωνικό στάτους ή την ψυχολογική κατάσταση των τελευταίων. Σαν τον τραγικό Χορό, οι άντρες του καφενείου και οι γυναίκες της αυλής δεν προβαίνουν σε ενέργειες που προωθούν την εξέλιξη της ιστορίας. Σχολιάζουν, υπογραμμίζουν τη δράση και προσδίδουν προοπτική στα δρώμενα.
Η γλώσσα πάλλεται ανάμεσα στη νοσταλγία του γλωσσικού ιδιώματος των κατοίκων του χωριού και στη σταδιακή εξάλειψή του από τους ανθρώπους της νέας γενιάς. Πέρα από τη γλωσσική εξέλιξη που αντικατοπτρίζει το πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη, στη μετάβαση αυτή περιλαμβάνονται και οι ιστορικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων πενήντα χρόνων στην Ελλάδα και σκιαγραφούνται παράλληλα με την προσωπική μοίρα των ηρώων, ανάγοντας το μυθιστόρημα από τη σφαίρα του προσωπικού σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Ο Δυσσάκος είναι κάτι πέρα από την Οδύσσεια δύο απλών και καθημερινών ανθρώπων. Είναι η Οδύσσεια ενός ολόκληρου λαού που, χωρίς να φοβηθεί τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, συνεχίζει το ταξίδι του ψάχνοντας να βρει τη χαμένη του ταυτότητα.



http://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/5800-dussakos

Ο ΔΥΣΣΑΚΟΣ στην ΕΡΤ

Καλεσμένη στην εκπομπή του Πρώτου Προγράμματος "Μπλε σαν πορτοκάλι'', η Ελένη Αναστασοπούλου συζητά με τον Γιώργο Γιανναράκο και τη Μαίρη Βενέζη για τον "Δυσσάκο", ένα μυθιστόρημα - πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη, από τον Οδυσσέα στον Δυσσάκο, με τα όρια του προσωπικού βιώματος να διαχέονται στο συλλογικό. Η προσωπική μυθολογία των ηρώων συνυφαίνεται με το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Και οι ήρωες αυτοί είναι, μεταξύ άλλων, ο Δυσσέας, ο Οδυσσέας, ο Δυσσάκος (ή Δισάκος), το Μαρικάκι, η δασκάλα, που στις σελίδες του βιβλίου ενίοτε ακτινοβολούν περισσότερο από τα ιστορικά πρόσωπα. Επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή παίζουν οι θαμώνες του καφενείου και οι γυναίκες της αυλής, που σαν αρχαίος χορός συμπλέουν, τρόπον τινά, με τα πάθη και τις χαρές των άλλων. Εκπροσωπώντας την κοινότητα, δεμένοι κι αυτοί με την ίδια μοίρα, καταθέτουν την πείρα τους σχολιάζοντας πράξεις και παραλείψεις.

Ο Δυσσάκος είναι ένα μυθιστόρημα που προσφέρει μεγάλη ανάσα στον αναγνώστη, ανοίγει ορίζοντα μιας άλλης ζωής, κυρίως μέσα από την πλούσια και συγκινητική γλώσσα του αφηγητή και των ηρώων του.
https://www.youtube.com/watch?v=N5_eYg8Nwqo