σε βρίσκει η ποίηση

σε βρίσκει η ποίηση
στην άκρη της νυχτας
ο λυσιμελής πόθος

ηλιος ναρκισσος

Βάζεις φωτιά στο ναρκισσισμό σου
για να συλλέξεις πυρπολημένα βλέμματα, Ηλιε...

 

Λευκό άλογο
στην άκρη στο ποτάμι
γέρος μοναχός

ήρθ΄η Ανοιξη
άνθισε το μπαστούνι.
Ηταν πουλάκι.

Κάθε γέννα μια ελπίδα...

Αν στο βυζί μου το γάλα λιγοστέψει
μην ανησυχείς
θα είναι απ' την πείνα
αν πάλι μάταια ψάχνεις μια σταγόνα
μην ανησυχείς
θα είναι απ' τη μαλάρια.
Εσύ ρούφα, ρούφα όσο μπορείς
και κοίτα να ζήσεις να μεγαλώσεις
κι ας μη σε λένε Αλις ή Σαρλότ
κι ας μη με λένε εμένα Κέιτ
matumaini θα σε πω
γιατί σε σένα ελπίζω.

Ακούω τον ήχο του σπασίματος
της ροδιάς καρποί
της μνήμης ψίχουλα
να σας έτρωγαν τα πουλιά
να μη βρίσκουν το δρόμο
οι σκέψεις που πονούν

Στυφοί οι λωτοί
στα κλαδιά κρεμασμένοι.
Τόση λησμονιά.

με όσα ψέματα κι αν ντυθούν οι λέξεις
απομένει τ' ονειρο

 
"Η λογοτεχνία δεν περιγράφει αισθήματα. Τα δημιουργεί" Θ. Βαλτινός

 
Ο ήλιος φταίει
φωτίζει τον νάρκισσο
Θεός κι αν ειναι

Ευτυχώς να λες,
 τ' αστέρια λάμπουν σ' όλα τα μέρη της γης
για να βρίσκουν τόπο ν' ανταμώνουν τα βλέμματά μας.
Άραγε, ο αποσπεριτης
λάμπει στο σκοτάδι ή μήπως  οι ματιές μας;