Ευρωκράτορες

Ευρωκράτορες
στους αναπηρικους τους θρονους
καθώς είναι καθισμένοι
δεν περπάτησαν ανάμεσα σε άσκοπα βήματα
δεν έσφιξαν άνεργα χέρια
δεν συνάντησαν μάτια της απόγνωσης.
Ευρωκράτορες
στις βακτηρίες τους στηριγμενοι
όχι από αναπηρία σωματική
αλλά από έπαρση ηγεμονική
αξιοπρέπεια δεν ξέρουν
τι θα πει.
Η μάχη να κριθεί
στα πεδία της ιστορικής μνήμης
η νίκη να κριθεί
στα βλέμματα στις πλατείες και
στις καρδιές.

"Το μυστικό της Ερασμίας και του Εραλντ" στο ο αναγνωστης o anagnostis

http://www.oanagnostis.gr/na-ftiaxis-kala-ton-anthropo-ke-opos-prepi/ 
«Θα περάσεις τη γραμμή αν το θέλεις πάρα πολύ». Σε αυτή την πρόταση εστιάζει η συγγραφέας και επιχειρεί με την αφήγησή της να επαναπροσδιορίσει το θέμα της φιλίας και της αγάπης και κυρίως της  προσπάθειας για την υπέρβαση κάθε εμποδίου, προκειμένου να συναντηθούν τα όνειρα δυο παιδιών, της Ερασμίας και του ‘Εραλντ... 
 Η Αναστασοπούλου χρησιμοποιώντας στοιχεία του παραμυθιού όπως η μεταμόρφωση, θα δώσει τη λύση. Παιχνίδια κυριολεξίας και μεταφοράς, εσωτερική και εξωτερική μεταμόρφωση. Το νερό ως στοιχείο βασικό της φύσης καταλύει τα εμπόδια....
  Κόντρα, σύνορα, όρια, αγάπη, φιλία, εμπόδια, αγώνας, επιμονή, λέξεις και έννοιες που δίνουν νόημα στη ζωή διαπραγματεύεται το βιβλίο αυτό. Η συγγραφέας με θητεία πολύχρονη και πολύπλευρη στο χώρο της προσχολικής εκπαίδευσης, κατέχει τις γνώσεις της παιδικής ψυχής και τις ανάγκες της εκπαίδευσης και με ωραίο αφηγηματικό λόγο, που κουβαλά κάτι από τα παραμύθια, ταξιδεύει τον αναγνώστη και  τον κάνει να σταθεί κριτικά σε αξίες ζωής και να θέτει στόχους. Η εικονογράφηση της  Μιμηλάκη επιτείνει το ονειρικό ύφος του κειμένου και με τα διάφανα χρώματα αναδεικνύει το παιχνίδι του φανταστικού με το πραγματικό. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από 5 χρονών και πάνω.

http://www.oanagnostis.gr/na-ftiaxis-kala-ton-anthropo-ke-opos-prepi/

Κριτική για το Σκοτωμένο Νερό απο τον Δήμο Χλωπτσιούδη

Οι διηγηματογραφικοί νεωτερισμοί της Ελένης Αναστασοπούλου
απο τον Δήμο Χλωπτσιούδη στο

http://tovivlio.net/%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%8C/

Το διήγημα αν και ανήκει στο κλασσικότερα λογοτεχνικά είδη του νεωτερισμού, είναι και εκείνο που δέχεται τους περισσότερους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς, εκείνο που χωρά καινοτομίες. Στο πέρασμα των δεκαετιών έγινε ένα είδος σε συγγραφείς κι αναγνώστες, ακριβώς λόγω των νεωτερισμών του. Οι συγγραφείς είναι πιο ελεύθεροι να εκφραστούν φιλοσοφικά, να περιγράψουν κοινωνικά φαινόμενα και καταστάσεις, να πειραματιστούν στο ύφος και τη γραφή μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο της μικρής έκτασης. Μάλιστα δεν είναι λίγοι οι διηγηματογράφοι που μειώνουν όλο και περισσότερο την έκταση του διηγήματος δημιουργώντας το υποείδος των μικροδιηγημάτων (flash story).

Μία τέτοια συλλογή είναι και το «σκοτωμένο νερό» της Ελένης Αναστασοπούλου (Γαβριηλίδης, 2013). Η συλλογή μπολιάζει την σύγχρονη διηγηματογραφία με καινοτόμες προσεγγίσεις. Ο υποβιβασμός του μύθου στο αναγκαίο κυτταρικό του επίπεδο και η αντικατάστασή του από την ψυχογράφηση του ήρωα, το απρόσμενο τέλος και η θεματική μετατόπιση του συγγραφικού ενδιαφέροντος είναι τα χαρακτηριστικά του πρώτο μέρους της συλλογής.
Αξιοπρόσεκτο στοιχείο είναι το "απρόσμενο" και η "μετατόπιση του θέματος". Σε αντίθεση με τη διηγηματογραφική παράδοση, κατά την οποία το κεντρικό θέμα του έργου τίθεται πριν ακόμη τη μέση, η συγγραφέας εκπλήσσει τον αναγνώστη. Όσο προχωρά η αφήγηση, το συγγραφικό ζητούμενο αλλάζει, μετατοπίζεται. Σε πολύ λίγα διηγήματα της ενότητας ο αναγνώστης συλλαμβάνει το κεντρικό θέμα πριν το τέλος. Ωστόσο, η μετατόπιση αυτή γίνεται με τέτοια φυσικότητα που δεν προκαλεί. Με την αξιοποίηση της προοικονομίας και της συνειρμικής σύνδεσης, όλα εξελίσσονται ομαλά. Το χιούμορ και ο σαρκασμός είναι μερικά ακόμα χαρακτηριστικά του ύφους της που λειτουργούν ως κονίαμα.
Σημαντικό είναι επίσης ότι δίνεται έμφαση στο συναίσθημα κι όχι στο μύθο. Πολλές δημιουργίες δεν είναι καν διηγήματα (με τον αυστηρό ορισμό). Απουσιάζει εντελώς η πλοκή ή είναι υποτυπώδης. Αυτά τα αφηγήματα πλησιάζουν περισσότερο στα πεζογραφήματα του Γιώργου Ιωάννου. Είναι κρίσεις, αναμνήσεις συχνά ως ένα πεζογραφικό οδοιπορικό με συνειρμική σύνδεση. Ωστόσο, η ζωντάνια της γλώσσας και η ποιητική γραφή δένουν αρμονικά τα αφηγήματα αυτά μέσα στη συλλογή, ως μικρές παρεκβάσεις ανασκόπησης του κοινωνικού παρόντος και του βαθύτερου ψυχισμού των ανθρώπων.
Παράλληλα, καινοτόμα είναι η διάκριση παρόντος και παρελθόντος που ταυτίζονται με τις δύο ανεξάρτητες ενότητες. Το πρώτο -άτιτλο- μέρος είναι μία διαδρομή στο παρόν. Μικρές ιστορίες, σύντομες ανατρεπτικές ματιές της κοινωνίας. Συχνά χωρίς πλοκή, δίνεται έμφαση στην ψυχολογία του ήρωα. Στο δεύτερο μέρος (σκοτωμένο νερό) οι ιστορίες διαδραματίζονται στο παρελθόν. Η πλοκή υπάρχει, αλλά και πάλι τίθεται σε δεύτερο επίπεδο. Το παρελθόν ενός χωριού αναβιώνει μέσα από ατομικές ιστορίες μετανάστευσης, αγώνα για κοινωνική επιβίωση λόγω διαφορετικότητας, έρωτα, πολιτικών συγκρούσεων.
Παράλληλα, το εφεύρημα μιας ενότητας (της δεύτερης) συναποτελούμενης από αυτόνομα διηγήματα που εξελίσσονται σε κοινό χώρο με κοινά πρόσωπα και διασταυρούμενες -κοινές- καταστάσεις, αντικαθιστά την απουσία πλοκής και δίνει την ψευδαίσθηση μιας ενιαίας ιστορίας. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ευρηματικό τέχνασμα της συνύπαρξης σε μια συλλογή έργων ανεξάρτητων μεταξύ τους που όμως καλύπτουν κοινά βιώματα, πρόσωπα και τόπο. Αν και διατηρείται η διηγηματογραφική αυτονομία, εντούτοις όλα κινούνται στον ίδιο χώρο, με κοινά πρόσωπα σε ακτινωτή σύνδεση των ατομικών ιστοριών όπως ακριβώς οι κοινωνικές σχέσεις.
Η πλοκή -αν και περιορισμένη στη λογική της πληρότητας του διηγήματος- στο πλαίσιο της ενότητας είναι υπαρκτή και φωτίζει όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων στο αφηγούμενο χωριό. Σύντομα διηγήματα, που θα μπορούσαν να ειδωθούν ως μικρά κεφάλαια μιας νουβέλας, δημιουργούν το ψηφιδωτό μιας μικρογραφίας της κοινωνίας στοιβαγμένης σε ένα τυπικό ελληνικό χωριό, αποσπασματικές ματιές της ζωής ενός χωριού. Η ταβέρνα, οι ενοχές και οι φυλακίσεις, ο ρατσισμός και η διαφορετικότητα, τα πολιτικά και τα ερωτικά πάθη, οι μικρές ιστορίες που στιγματίζουν τα άτομα και διαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις ενός χωριού.

Η συγγραφέας μεταχειρίζεται με ευελιξία μια πλούσια ποικιλία συγγραφικής γλώσσας. Σε ορισμένα διηγήματα κυριαρχεί η αφήγηση και η περιγραφή. Η ποιητική διατύπωση είναι το κύριο στοιχείο της. Πειραματίζεται με όλες τις αφηγηματικές τεχνικές (διάλογο, προοικονομία, διάθλαση αφηγηματικού χρόνου, αναδρομές). Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση συνυπάρχει με τον παντογνώστη παρατηρητή, αλλά είναι πάντα μονομερής, καθώς δίνεται από την οπτική ενός προσώπου. Η μονοεστιακή αφήγηση σε συνδυασμό με το α΄ γραμματικό πρόσωπο δημιουργεί την αίσθηση της εξομολόγησης, βυθίζοντας τη μυθοπλασία σε ένα ψευδές ύφος απομνημονευμάτων. Ο μικροπερίοδος λόγος ενισχύει την προφορικότητα της γλώσσας.

Κινεί τον -υποτυπώδη αναγκαίο-  μύθο με ταχύτητα και δημιουργεί ένα αίσθημα οικειότητας στο ύφος του. Σε άλλα διηγήματα κυριαρχεί ο διάλογος, σα σε θεατρικά αποσπάσματα, σα σε μικρά μονόπρακτα. Οι στιχομυθίες όχι μόνο υποστηρίζουν το ύφος του "απρόσμενου" με τη διαλογική ζωντάνια, αλλά και συμβάλλουν στην αρτιότερη έκφραση του συναισθήματος.

Από τον τίτλο ακόμα η συλλογή ξαφνιάζει. Το τόσο ζωογόνο νερό, στον τίτλο είναι σκοτωμένο. Μία ξύλινη πινακίδα στο εξώφυλλο όμως ξαφνιάζει, αφού παραπέμπει σε πραγματικό τοπωνύμιο. Είναι ένας μικρός και ισχυρός καταρράκτης στο Δίλοφο (πατρίδα της συγγραφέως). Η ίδια η συλλογή σκιαγραφεί τις ζωές και τον ψυχισμό ανθρώπων που παρασέρνονται από τον καταρράκτη της ζωής μέσα στη σύντομη διηγηματογραφική καταγραφή τους. Ταυτόχρονα, όμως δηλώνεται και η χωρική ταυτότητα της συλλογής και της έμπνευσης της Αναστασοπούλου.

Φυσάει βοριάς σήμερα
ο ορίζοντας είναι καθαρός
όπως το βλέμμα σου
κοίτα τον κόσμο
κατάματα
μήπως και ξεβρομίσει

Σ

Soffia il vento settentrionale,oggi
l'orizzonte è chiaro
come i tuoi occhi
guarda il mondo
faccia a faccia
per pulire Il fetore dell mondo

θράκα: Το «Σκοτωμένο Νερό» της Ελένης Αναστασοπούλου ως ...

θράκα: Το «Σκοτωμένο Νερό» της Ελένης Αναστασοπούλου ως ...:             Η Schisandra chinensis ή επί το ελληνικώτερον Σχιζάνδρα η κινεζική, είναι ένα από τα φυτά υπερτροφές όχι τόσο γνωστό ...

Νίπτω τας χείρας μου

Στην Κούνεβα ,σκέπασα το πρόσωπό μου με τα χέρια

Στον Γρηγορόπουλο, κατέβασα την κουκούλα

Στο μαγγάλι, άναψα τα καλοριφέρ-είχα ακόμη λεφτά για πετρέλαιο

Στον Φύσσα, σφύριξα σε μορφή ραπ

Στις καθαρίστριες ,έσπρωξα τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί

Στον άνεργο, κοίταξα τη δουλίτσα μου

Σ’ αυτόν που έπεσε απ’ τον πέμπτο, σήκωσα τα κάγκελα

Στους μετανάστες, γύρισα το κεφάλι

Στα παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό, κούνησα  το μαντήλι

Στον Ρωμανό, νίπτω τας χείρας μου

Όταν θα ‘ρθει η σειρά μου… όχι δεν θα ‘ρθει η σειρά μου… κι αν έρθει; τότε ποιος;

Ελεύθερη επιλογή 

Κόπασε ο αέρας στα μακριά μαλλιά
χέρι χαϊδευτικό
έδεσε τα καράβια στους κοίλους μοιχούς.
Ελάφι παρθενικό
με το αίμα στα μάτια τραβάει για το βωμό
με τη θέλησή του
για μιαν εκστρατεία, για έναν άνεμο

Ιφιγένεια, Πολυξένη, Μακαρία
΄Εστιν ούν τραγωδία;

"Η Νέκυια του Νίκου Ρωμανού" της Ελένης Αναστασοπούλου

http://www.bibliotheque.gr/article/43573

Οταν ο θυμός και η θλίψη ξεχειλίζει και δεν υπάρχουν λέξεις να τα εκφράσεις γιατί οι λέξεις έχασαν το νόημά τους απ' την αλόγιστη χρήση τότε ανατρέχεις, με δέος, σ΄εκεινους που τα έχουν πρωτοπεί και τα έχουν πει όλα...

 Ομήρου Οδυσσειάς
Μετάφραση Ν. Καζαντζάκη – Ι. Κακριδή
1938 ( Όγδοη και τελική μορφή)

- Πως φτάνεις ζωντανός στ᾿ ανήλιαγα σκοτάδια κάτω, γιε μου;
Στους ζωντανούς είναι ανημπόρετο να τ᾿ αντικρίζουν τούτα’
δε γίνεται να τα διαβεί κανένας

 

- Η ανάγκη, μάνα, με κατέβασε στον Κάτω Κόσμο τώρα
ως πήρε ο γήλιος και βασίλεψε κι ίσκιωσαν όλοι οι δρόμοι,
τα παρακάλια πια σαν τέλεψα και τα ταξίματα μου
έφτασε η ψυχή (του Αλέξανδρου), του συντρόφου μου᾿
κι όπως τον είδα, τον συμπόνεσα, τα κλάματα με πήραν,
και κράζοντας τον ανεμάρπαστα του συντυχαίνω λόγια:
« (Αλέξανδρε )στο ανήλιαγο σκοτάδι, πως κατέβηςπεζός εσύ; ”
Σαν είπα τούτα, εκείνος βόγγηξε κι αυτά μου απηλογήθη:
«Θεού βουλή κακιά με αφάνισε. (Μα) να θυμηθείς και μένα
μνημούρι ασκώσετέ μου του δύστυχου, που κι οι μελλούμενες γενιές
να μου θυμούνται. Κι ως τούτα πια τελέψεις, κάρφωσε κι ένα κουπί στο μνήμα,
αυτό που ζώντας είχα κι έλαμνα μαζί με τους συντρόφους.»

Όλα όσα γύρεψες, βαριόμοιρε, θα κάμω απ᾿ άκρη ως άκρη
Τέτοιες κουβέντες συναλλάζαμε λυπητερές οι δυο μας, (μάνα)

 

-Μα εσύ, (γιε μου,) θα γδικιωθείς διαγέρνοντας τις αδικίες τους όλες;

Τώρα στο φως μιαν ώρα αρχύτερα κοίτα ν᾿ ανέβεις, και πρόσφερε θυσίες
μεγάλες (τι) στέκει ένας θεός στο δρόμο σου᾿ τι σου ‘χει μάνητα.
(Ετσι)ο θάνατος γλυκός, γαλήνιος θα ‘ρθει να σε ‘βρει αλάργα
μες σε βαθιά καλά γεράματα. Μπροστά μου την ψυχή της μάνας θωρώ κι ουδέ βαστάει
τα μάτια στο γιο της να στυλώσει αντίκρυ του και να του κουβεντιάσει.
(Γιατί) οι μέρες διάβηκαν και κύλησαν οι μήνες
(κι ούτ’ είδε)μάντη να ‘ρχεται, ρηγάρχη, ν᾿ αντικρίσει,
που θα σου πει ποιος θα ‘ναι ο δρόμος σου, της στράτας σου το μάκρος
και στήσαμε κατάρτι κι άρμενα στο μελανό καράβι᾿
και μπήκαμε κι ατοί μας βαριά θλιμμένοι,
και τα μάτια μας πλημμύρισαν στο κλάμα

-τέκνον ἐμόν, πῶς ἦλθες ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα
ζωὸς ἐών; χαλεπὸν δὲ τάδε ζωοῖσιν ὁρᾶσθαι.
οὔ πως ἔστι περῆσαι

-μῆτερ ἐμή, χρειώ με κατήγαγεν εἰς Ἀίδαο
δύσετό τ᾿ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί.
τοὺς δ᾿ ἐπεὶ εὐχωλῇσι λιτῇσί τε, ἔθνεα νεκρῶν,
«πρώτη δὲ ψυχὴ Ἐλπήνορος ἦλθεν ἑταίρου:
τὸν μὲν ἐγὼ δάκρυσα ἰδὼν ἐλέησά τε θυμῷ,
καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδων:
«Ἐλπῆνορ, πῶς ἦλθες ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα;
ἔφθης πεζὸς ἰὼν
«ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ᾿ οἰμώξας ἠμείβετο μύθῳ:
ἆσέ με δαίμονος αἶσα κακὴ
κέλομαι μνήσασθαι ἐμεῖο.
σῆμά τέ μοι χεῦαι πολιῆς,
ἀνδρὸς δυστήνοιο καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι.
ταῦτά τέ μοι τελέσαι πῆξαί τ᾿ ἐπὶ τύμβῳ ἐρετμόν,
τῷ καὶ ζωὸς ἔρεσσον ἐὼν μετ᾿ ἐμοῖς ἑτάροισιν.’

‘ταῦτά τοι, ὦ δύστηνε, τελευτήσω τε καὶ ἔρξω.’
εἴδωλον δ᾿ ἑτέρωθεν ἑταίρου πόλλ᾿ ἀγόρευεν:

- ἀλλ᾿ ἦ τοι κείνων γε βίας ἀποτίσεαι ἐλθών
ἀλλὰ φόωσδε τάχιστα λιλαίεο
οἴκαδ᾿ ἀποστείχειν ἔρδειν θ᾿ ἱερᾶς ἑκατόμβας
ἀθανάτοισι θεοῖσι
τὸν δέ τοι ἀργαλέον θήσει θεός χωόμενος
θάνατος δέ τοι ἐξ ἁλὸς αὐτῷ ἀβληχρὸς
μάλα τοῖος ἐλεύσεται, ὅς κέ σε πέφνῃ
γήραι ὕπο λιπαρῷ ἀρημένον

μητρὸς τήνδ᾿ ὁρόω ψυχὴν
, οὐδ᾿ ἑὸν υἱὸν
ἔτλη ἐσάντα ἰδεῖν οὐδὲ προτιμυθήσασθαι.
ἀλλ᾿ ὅτε δὴ μῆνές τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο
Μάντις ἐλεύσεται ὅς κέν τοι εἴπῃσιν ὁδὸν καὶ μέτρα κελεύθου νόστον θ’
έτρα κελεύθου ἐν δ᾿ ἱστὸν τιθέμεσθα καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ,
ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ Ἀ βαίνομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντες

 

 

 

"Το μυστικό της Ερασμίας και του Εραλντ" Τυρναβος, ΜΑΧΙΜ 13/11/14

«Το μυστικό της Ερασμίας και του Έραλντ»

* ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ

Δευτέρα, 10 Νοεμβρίου 2014, 09:55

ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
Μετά από τα διηγήματα για ενήλικες «Σκοτωμένο Νερό» εκδόσεις Γαβριηλίδη, «Ανθολογία Σύντομου Διηγήματος» εκδόσεις Γραφομηχανή, «Οδός Δημιουργικής γραφής» εκδόσεις Οσελότος, ήρθε η σειρά του παραμυθιού για την Ελένη Αναστασοπούλου.
 Η πολυετής εμπειρία της στη σχολική τάξη, η θέση της ως Σχολικής Συμβούλου υπεύθυνης για την επιστημονική και παιδαγωγική καθοδήγηση των εκπαιδευτικών της Προσχολικής Αγωγής αλλά κυρίως η αγάπη και η γνώση του κόσμου του παιδιού, την οδήγησαν να γράψει, με περισσό αίσθημα ευθύνης, όπως αρμόζει στις παιδικές ψυχές, το παραμύθι της με τίτλο :
«Το μυστικό της Ερασμίας και του Έραλντ» εκδόσεις Διάπλους.
Ένα παραμύθι :
-τα χνάρια των λαϊκών παραμυθιών που «αρχίζουν από εκεί που πραγματικά βρίσκεται το ψυχολογικό και συναισθηματικό ε ί ν α ι του παιδιού» σύμφωνα με τον παιδαγωγό και ψυχαναλυτή, B. Betellhaim.
- για την εσωτερική θέληση που μας δίνει τη δύναμη να μεταμορφωθούμε. Να ξεπεράσουμε εμπόδια, δυσκολίες και περιορισμούς μέχρι να φτάσουμε στο στόχο μας.
-που κάνει τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους,να θέτουν στόχους, να σκέφτονται κριτικά και ν΄ αντιδρούν στην αδικία.
-που δίνει την αφορμή σε μεγάλους και μικρούς για συζήτηση, προβληματισμό και προπάντων σκέψη και δράση.
Η Ερασμία κι ο Εραλντ, δυο παιδιά "διαφορετικά" με κοινά χαρακτηριστικά την τόλμη,τη θέληση και την αγάπη, κατακτούν τα θέλω τους, ξεπερνώντας τις δυσκολίες. Το αποτέλεσμα τους ανταμείβει.
Για όλα αυτά θα μιλήσουν η κ. Μένη Τσίγκρα, Σχολική Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής με θέμα «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές  είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα».
 Ο κ. Σωτήρης Μπλάνας, Διευθυντής του 3ου Δημοτικού Σχολείου Αμπελώνα «Το παραμύθι πάει στο σχολείο».
 Η συγγραφέας κ. Ελένη Αναστασοπούλου : «Το μυστικό είναι σαν το περιστέρι. Οταν φεύγει, ανοίγει τα φτερά».
Οι τρεις ομιλητές θ' αποκαλύψουν «το μυστικό», θ' απαντήσουν σε όλες τις ερωτήσεις και θα δημιουργήσουν μια ευκαιρία για τους ενήλικες να επαναξιολογήσουν τη σχέση τους με τα παραμύθια.
Η παρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου, στις 6.30 το απόγευμα στο Δημοτικό θέατρο Μαξίμ του Τυρνάβου.
Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Τυρνάβου και οι Εκδόσεις Διάπλους.
 http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=25&aid=83572#.VGdxo2eKfzo